an itibariyle yaşanandır.
1 haftadır üstüme geliniyor. 5 yaşında bir çocukla. evet çocuk bakımıyla alakalı her şeyi öğrendim. En önemlisi sabretmeyi öğrendim. Bir çocuk sürekli bağırarak nasıl konuşur? Hem bağırarak konuşurken hem nasıl koşar. Bunların hepsini yaparken bir de nasıl insanlara "su , çikolata " vs. şeklinde emredebilir? Çocuklardan nefret etmeye başlamamın dönüm noktası bu olaydır.
galiba bugün ben insanlar aracılığıyla sınanıyorum. kararlarım, fikirlerim, önüme konulan sözde engeller... bu kızı ne zaman çatlatıp katil edeceğiz diye cidden sınanıyorum bence.
imtihan... sabrı gerektiren çetinliktir bazen.
önemli olan ''ilk an'da'' , ''en başında-n'' kavrayabilmek ve ona göre tavır almak meseleye dair durumu!
