yaş ilerledikçe, sorunun çözümsüzlüğünün daha da iyi anlaşıldığı durumdur. normal bir zamanda size zevk veren hiçbir şeyden zevk alamamak, msnde arkadaşınıza, "çok sıkılıyorum" diye diye kafa ütülemek ve zamanda bir yerde durulmak. durumun acı bir şekilde güzel(!) tarafı da şudur ki, sıkıntı karşısında tecrübe edindikçe içinize oturan o ağırlığa da alışır olursunuz. orda burda, "sıkılıyorum" diyerek bir sonuç elde edemeyeceğinizi anlar, susarsınız.
sıkıntının kaynağını araştırmaya yetecek zamanı verendir.
sıkıntı ne kadar küçükken çözülürse ya da çözülmek için üzerine gidilirse o kadar çabuk güç kaybeder. insan faydasız bir tutkudan ibaretse * ağzıyla kuş tutsa da sıkıntıyı aşması mümkün olamaz çünkü karakteriyle arasında ciddi boşluklar bulunmaktadır. bu boşlukları doldurmadan sıkıntıya çözüm bulamaz, aksine sıkıntı boşlukları doldurur ve insanı daha da depresyona, küskünlüğe iter.
en iyisi, kaybetse de savaşmaktır ancak ciddiyetle inşaa edilmiş bir karakteri olmadan, insan kesinlikle işin içinden çıkamaz ve kendisi sıkıntıya dönüşür.
problem olarak nitelendirdiğin, içinde bulunduğun kötü ruh haline çare bulamama durumudur. çözüme ulaşamamanın kaynağı sıkıntının sebebini bilememekten geçer çoğu zaman.
en büyük sıkıntı sebebi bilinmeyen sıkıntıdır! önce başının arkasına doğru bi ağrı konaklar, gözlerin yersiz ve zamansız dolar, için anlamını bilmediğin huzursuz duyguyla burkulurken, kulaklarında cevabını bulamadığın soruların ince sesleri yankılanır... kaçmak kabullenmek olur. oysa çaresizliğin çaresidir insanın ta kendisi!
