belki de jeneriğindendir bilmiyorum ama her sahnesi hareketli bir karikatürmüş gibi geliyor bana.
bu açıdan benim için bu kadar yerinin farklı olmasının sebebi budur.
karakterler zaten efsane. efsane fakat bizden olduğu için efsane. şimdi klişe olacak ama hepimizin içinde veya hayatının içinde en az bir adet sıdıka, bir adet safiye, bir adet zekeriya, bir adet samim vardır. yok diyemezsiniz.
türk televizyon tarihinin en iyi dizilerinden biri olduğu da su götürmüyor.
böyle entryleri replikle tamamlamazsak olmaz.
safiye kilo vermek adına satın aldığı, bandrollü jimnastik cdsini evdeki iki erkekten saklamaktadır. saklamaktadır ki cd karanlık işlere kurban gitmesin.
zekeriya ile safiye küçük bir tartışma yaşar, safiye odayı sıdıka ile birlikte terk eder. samim ile zekeriya başbaşa kalır.
- hakketen baba ya, senin moralin pek bir bozuk bugün. şşşt, baba. bu annemin jimnastik cdsi var ya, onun yerini keşfetmiş bulunmaktayım ha. hazır annemle sıdıka yokken, o cdyi koyup bir moral düzeltici yayın yapsak, ha baba?
- lan, kadınlar ayrı, erkekler ayrı bozuldu bu içine tükürdüğüm dünyasında ya.
*şamar*
sen şimdi,
*şamar*
babayla,
*şamar*
utanmadan,
*şamar*
baldır,
*şamar*
bacak mı seyredecen lan? babanın yanında utanmıyon mu? ha?
*şamar*
utanmıyon mu?
...
nereye koymuş cdyi?
atilla Atalay'ın içinde "seslerim", "yaşar baba", "geliş gidiş", "öpücük balığı" ve "fabrıga" isminde 5 kısa öyküsünün de yer aldığı (fabrıga yazarın öz yaşamından uyarlamadır) kitaba ismini veren karakter.
sıdıka ile ilgili ne yazsam diye epey düşündüm. ne yazsam az kalacak, neresinden alıntılasam geriye kalan kısma haksızlık olacak. öyle bir kitap bu. okurken bir sayfada kahkahalarla gülerken, hemen öbür sayfada gözlerin doluveriyor. o sayfayı da çevirince bir bakmışsın bütün dünyanın dengesiz terazisinin yükleriyle dolmuşsun. her anlamda özgürken, küçücük odasında küçücük defteri ve bir kaleminden başka hiçbir şeyi olmayan Sıdıka kadar olamamışsın. ıslıkla bir türkü çalmayı bile beceremiyorsun mesela...
dizisi de güzeldi elbette; ama kitabın kendisine ulaşıp okuduğunuz zaman ne anlatmak istediğimi daha iyi anlarsınız. minnacık bir kitap bu kadar sarsıcı olabilir mi? bir ev kızının gözünden bütün dünya elekten geçirilebilir mi? bir insan bir kitabın içinden çıkıp gelip karşındaki koltuğa oturup seninle konuşabilir mi? olmuş işte.
Sıdıka'nın günlüğünden:
"sevgili günlük, bugün sana zlata'nın günlüğü'ndekiler kadar acıklı ve tuhaf bi olay yazmak durumundayım. bugün yine babamdan dayak yedim. hem de mazhar fuat özkan yüzünden. aslında yekta Güngör özden yüzünden yedim. annem adamcağızın ismini yanlış fitnelemiş de... düzeltmeye kalkışmadım. iş iyice karışabilir; mazhar, fuat, özkan, yekta, Güngör ve özden olmak üzere altı kişilik dayak yiyebilirdim..."
ben bunu alıntıladım; ama dediğim gibi geri kalan her bölüm her sıdıka hikayesi burada paylaşmak, benimle aynı hisleri yaşamanızı sağlamak istediğim kadar özel...
bir de rahmetli engin Bilginer'in sıdıka için yazdığı o muhteşem köşe yazısının giriş kısmı:
"hep onu düşünüyorum. köyün tepelik bir yerinden denize bakarak hep onu düşlüyorum. sıdıka şimdi burada olsa diyorum. Sıdıka'ya duyduğum aşk, sanki Aksaray'ın en büyük yangını.
onu tanıdığım bütün diğer kadınlardan ayrı tutuyorum. onun gibi kadınların da var olabileceğini düşünmek beni yaman heyecanlandırıyor. kimseleri sevemez oldum, telefonlardan kaçar oldum. güneşin parıltısı, denizin mavisi, ağaçların gölgesi artık beni ilgilendirmiyor. hani neredeyse bu güzelim yerleri bırakıp yeniden istanbul'a, o ürkütücü kaosa geri döneceğim. varsa yoksa sıdıka!"
ya. Sıdıka'nın aşıkları var. bedeni evde mahsur olsa da, kendi deyimiyle "el alem aya giderken kendisi cam önünde oturacak teknolojiye sahip değilken daha", yüreği tabiata, hayata; beyni öğrenmeye anlamaya apaçık olduğu için...
hatırlanınca insanın içinde sıcacık hisler uyandıran, yine olsa yine izlerdim dedirten unutulmaz diziler arasındadır. o ev kızı sıdıkanın entel, bilgiç konuşmaları, eli terlikli anası, despot klasik babası ve tabiki sevgili abisi samim. bir de sıdıkaya aşık bir adam vardı adını hatırlayamadığım. o zamanlarki aklımda sıdıkya'yı izlerken en büyük hayalim ev halkı uyuduktan sonra bir kara kaplı defterle baş başa kalmaktı.
(bkz: sıdıka'nın günlüğü)
evde kalmış sapık genç bir kızın maceralarının anlatıldığı vasat dizi. bu gün yayınlansa leyla ile mecnun'un finaline bakıp içerlenen vasat cenah bu diziyi de yere göğe sığdırmazdı.
berbat bir ses düzeni olan dizi. pazardan ucuz bir tl lik mikrofonla mı çekiyorlardı bilinmez diziyi anlamak için tv deki bütün çubuklar doluncaya kadar son sese açın anlayamazdınız.
