güllaçın sadece ramazanda öne geçebileceği karşılaşma.
normalde sütlaç güllacı dayak manyağına çevirir.
öyle kötü ezer ki psikolojisi bozulur güllacın.
sütlaç, gerek malzemelerin kolay bulunabilirliği ve malzeme sayısı bakımından azlığı; gerekse standart görünümü açısından adeta bir halk çocuğudur, bizden biridir. oysa güllaç türlü türlü alternatif malzemeleri, şıklığı ve genelde "ramazan" gibi özel bir zamanda tüketilmesi açısından salon beyi, fabrikatör oğludur.
sütlaç vasat bir tatlıdır, güllaç ise emek ister ve bitmiş halinde görsellik vardır, iştah açar. güllacın fotoğrafını çekip poster olmadı bilgisayara masaüstü yaparsın, sütlaç hep burun kıvırarak yenilmeye mahkumdur.
her iki tatlınında en yetenekli ellerde en mükemmel şekilde yapıldığını varsayarsak; uzak ara güllaç'ın kazanacağı kıyaslama. zira güllaç'ı çok az kişi iyi yapar. böyle bir durumda riske girmem ve sütlaç yerim.
