şiirsel konuşmaya çalışan ve cümleyi kurduğunda kendisinin ne kadar da derin düşünceleri olan bir insan olduğunu düşünen zırtoların iticiliğidir.
tamam eyvallah sanata güzel konuşmaya saygımız var da, pc başında tabureye baksırlara oturup ''dur lan sağlam bi cümle patlatayım'' diyerekten kastırmaya da gerek yok arkadaşlar. nihayetinde çoğunuz babasından harçlık alan, buluştuğu arkadaşına ''naber lan yarram'' diye selam veren, el kol şakası yapan arkadaşına ''höyt lan dur yapma skicem belanı'' diyen insanlarsınız. şiir yaz eyvallah, güzel söz yaz eyvallah fakat şu aşırı süslü cümleleri kurma be aga.
bakkala girip ''ver bana dost mu düşman mı bilemediğim, herkes beni terketmişken yalnızlığımı paylaşan, kendine bağlayıp da alışkanlığın zehrini içime akıtan sigaradan'' diyen insana lafım yok, onlar süslü konuşsun.
mesele süslü cümle kurmak değildir, mesele karşı tarafın o cümleyi tam olarak anlayıp anlamadığında yatar.
istisnai özenti durumlar hariç elbette... mesela, rimbaud, büyük şair.
bir mektubunda ''ben bir başkasıdır, kendini keman olarak duyumsayamayan oduna yazık!'' demiş. varoluş bunalımlarını ya da felsefi açmazları anlamaya vakıf olmayan kişiler genellikle bu gibi bahanelerin ardına sığınır, diye duydum ben.
