sinema tarihimizin kült yapımlarından biridir. haliyle bir yılmaz güney parmağı vardır işin içinde. inanılmaz bir müziğe sahiptir. kanımca bu konuda uçurtmayı vurmasınlar filminin müziği ile karşılaştırılabilir. filmin en etkileyici sahnesi yaman okay abimizin sara krizi rolüdür. bugün bizi mankenlere, popçulara hatta topçulara emanet eden yapımcıların gözüne gözüne sokulması gereken bir sahnedir o..
birçok dersler, göndermeler barındırır. lakin en kritik göndermesi, sosyalizm dersi veren genç bir solcu karakterin sürekli propaganda yapması, sloganlar atmasıdır. kimine göre bu eğreti duran, filmin bütünlüğünü bozan bir karakterdir. lakin bu dediğimiz gibi en kritik göndermesidir. zamanında ülkeyi gerçekten seven gençlerin halktan kopuk bir şekilde mücadele ettikleri için hiçbir zaman bu halkın desteğini alamadığını vurgular. zaten o genç, ailesi ve köylü misafirleri yerde otururken, divanın üstünden konuşmaktadır. bir şeyleri anlatmaktadır. yılmaz güney'in büyüklüğü biraz da burda boy gösteriyor işte. kendi davasına en büyük eleştiriyi yine kendisi yapmış..
son olarak bir karakterinden daha bahsetmek gerekir. trende iki asker arasında sazıyla türkü söylenen bir amca vardır.
yolculardan biri bu amcaya sorar,
-suçun ne?
amca cevaplar,
-türkü söylemek..
söylemişim ama bir daha söyleyecem, hakikaten müthiş bir müziği vardır..
Zülfü Livaneli'nin, müziklerini sürgünden yaptığı Yılmaz Güney filmi. Yaman Okay'ın bir sara krizi sahnesi vardır ki, bir kez daha efsaneleşti gözümde oyunculuğu.
zeki ökten harika sahneler yakalamış, özellikle tren sahneleri enfesti. senaryoda yine yılmaz güney'in kusursuz dramalarına rastlıyoruz. oyunculuklara gelince hepsi çok iyi fakat tuncel kurtiz resmen coşmuş, özellikle son bölümdeki kuyruğu indirmeden silinen adam tribi şahaneydi.
film son bölüme kadar yekpare, masif bir anlatımla geliyor. lakin son bölümde biraz mesaj kaygısı güdülmüş, bu sebepten sırıtmıyor dersek yalan olur, özellikle sosyalist çocuk resmen olmamış ve filmin ahengini bozmuş.
yine de türk sinemasının yüz aklarından biri bu film.
toplumcu- gerçekçi sinema anlamında Türk sinemasının ulaştığı doruk noktasıdır. ne yazık ki geçen otuz yılı aşkın sürede bu filmin üstüne koyabilen bir film daha çekilmemiştir sinemamızda *.
Tuncel Kurtiz ise yoruma bile gerek bırakmayacak bir performans sergilemiştir, rol yapmamış yaşamıştır. Tuncel Kurtiz'i Ezel dizisiyle tanıyan genç ergenlerimize onu bir de buradan izlemeleri önemle tavsiye edilir.
frank schatzing in 800 küsür sayfalık tuğlamsı kitabı. bilimsel gerçeklerle bezeli sürekli aksiyon içinde. kitabı bitirdiğinizde yarı biyolog yarı deniz bilimcisi gibi geziyorsunuz ortalıkta. liseyi sayısal okuyan bir insanın gayet rahat anlayabileceği bir dilde.
Döneminde çekilen filmlere nazaran görüntü ve müzikleriyle kendisinin ayrı bir yere koyulması gereken seyredilesi bir Türk filmi.Tuncel Kurtiz'in filmde gösterdiği takdire şayan performansının ise unutulması cok güçtür ki ailesi üzerinde gösterdiği despotluk ve sürüyü şehre getirdikten sonra cevresindeki herkesi teker teker kaybetmesiyle filmin sonunda Ankara'nın göbeğinde çaresizlik içinde yapayalnız kalışı akıllara kazınmıştır.
yılmaz güney öyle bir toplumcu film yapmış ki insanın suratına memleket gerçeklerini vuruyor. dün gece izledim moralim bozuldu arkadaş. izleyin de zeki demirkubuz filmlerinin ne kadar light olduğunu anlayın.
1978 yılında çekilen sürü, doğu türkiye'de kürdistan coğrafyasında kürt halkının zor yaşamını, kapitalizmin o topraklarda belirginleşmeye başlamasını, feodal ilişkileri iredeleyen bir filmdir.
tarık akan, tuncel kurtiz, yaman okay ve unutmadan film boyunca hiç konuşmadan sadece mimiklerle oynayan melike demirağ.
türk sinemasının onur abidesidir sürü. iktidar yağdanlığı olmak için değil, toplum için bazı şeylerin üstünden geçmiştir.
"yaa, alt tarafı bi karı ölmüş. ne birbirinizi yiyonuz; dünyada hergün milyonlarca kişi ölüyo biri daha gebersin" diyen adamın sonunun hiç hayırlı olmadığı filmdir.
