benim bu.
o kadar kolay bir ismim var ki. yanlış anlaşılması mümkün değil. illa son harfini yutacak insanlar.
+hıımm... demek adın x...
-hayır. sonunda m var.
+efendim?
-x dediniz ya değil aslında... çok başıma geliyo bu olay.
+başına geliyosa neden bu kadar tatava yaptın anlamadım.*
ortaokul ve lise hayatımda göbek adımı kullanmam nedeniyle hep karşılaştığım durumdur. ismime benzer her isim söylenildiğinde üzerime alınır ya da seslenildiğinde bana sesleniliyormuş gibi hemen bakardım. baktım olmayacak ilk adımı kullanmaya başladım.
serhat' tır bu isim. ne ferhatlığınız ne de serkanlığınız kalır. herşey bir yana da bunca yıllık anneannem ismimi doğru söyleyemeden öldü gitti ya, ona yanarım.
-evet beyefendi isminizi alabilir miyim?
+duran
-peki turan bey şimdi..
+turan değil duran.
-(seri bir şekilde) pardon orhan bey.
+orhan değil. duran ulan duran!!
-sakin olur musunuz beyefendi??
(ulan beyin yoksa kulaktamı yok? 50 kere söylenmezki bir isim arkadaş)
not: Netice de işe giremedim tabi. bırak işe girmeyi, formu bile dolduramadık.
