Zamanında ruhsal acıdan ıstıraptan defalarca delirdiğim için askerden çürük verdiler. 5 sene boyunca kimse iş vermedi.
en son siktir git evimden ömür boyu sana mı bakacağım dedi peder.
Anne de üstüme saldırıyordu işsizim param yok diye sabah akşam kardeşlerim de.
Peder beni evden kovduğu akşam intihar ettim. gidecek yerim de param da yoktu. Beni var eden bu kahpe dünyaya gönderen yaratıcıya hesap sormaya gidiyorum demiştim.
Gözümü yoğun bakımda açtım. Taburcu oldum 2 ay sonra işe girdim.
Aynı anne baba işe başladığımdan beri kazandığım paraya aç kurt gibi saldırıyor.
Ben zaten asgari ihtiyaçlarımdan fazlasını her daim lüks bilmiş biriyim. Yine o aileye veriyorum kalan bütün parayı.
Ama anne baba dahil insanoğlunun ne kadar kahpe olduğunu bilerek yaşıyorum artık.
Freud'un dediği gibi hayat tecrübesi denilen şey insanın yediği kazıkların toplamı.
