insanlar aslında mutsuz olmak için büyük çabalar sarf etmeleri gerekir.sürekli mutsuz olmayı ba$arabilmekte bir mücadele i$idir nitekim insan yapıcılıktan uzak kalmayı kendi ba$ına becerebiliyorsa hem bencil hemde mutsuz bir yaratığı dönü$meyi becerebilir.Trafikte yol vermemek,giden yayayı görmezlikten gelme,bir merhabayı,günaydını çevremizdeki insanlardan esirgemek,var olanı beğenmemek, sürekli daha iyisi daha güzelini beklemek, hattı zatında asıl sebeb var olanla yetinememe.
herşeyin en kötüsünü düşünüp, hayata hazırlıklı olma çalışması içinde olan insandır. alışılır, ona da alışılır. zaman ister, büyümek, olgunlaşmak kolay değildir.
kolay olanı yapan insanın bulunduğu ruh hali. mutlu olmak için tek bir yol vardır, mutsuz olmak için çok fazla.. o tek yol yerine çoklu yollardan birine girmeyi tercih edilmesi sonucu. süreklilik...
Hayattaki bütün güzellikleri yok sayan mutsuz olmak için elinden geleni yapıp mutlu olmak için hiç bir çaba harcamayan hayatı kendine zindan edip evet ben mutsuzum mutlu olamıyorum diyen insan tipidir. Halbuki mutsuz olmaya harcadığın çabayı mutlu olmak için harcasaydın dünyanın en mutlu insanı olurdun.
mutlu olmak için sarf edilen enerji ile doğru orantılı olarak gelişim gösterir.
Aslına bakarsanız şu hayatta aldığımız nefes dahil attığımız her adım her ayrıntı salt mutlu olma kavramı için değil midir?
öyleyse mutlu olmayı isteme çok da akıl karı olan bir durum değildir. insanoğlu ne kadar mutlu olursa olsun, istekleri bitmeyeceği için aslında bu süreç bizi mutsuzluğa ve beklentiye sokan bir süreçtir.
Sürekli mutsuz görünmek yalanlarla yaşamayı becerebilen bencil insanların işidir. Mutsuzluk onlar için bir meziyet ve diğer insanlara karşı uyguladıkları uyanıkça tavırdır. Mutlu görünmeyi bir eksiklik ya da taviz zanneden bu tipler maalesef hastadır.
insan hayatında bir an bile mutlu olmayı hayal etmez mi? Gülümsemek istemez mi?
