çocukluğum annemle babamın kavgasıyla geçti. hatırlarım hala babamın annemi dövdüğü zamanları o kırılan tabak çanakları bizim bunları duymamak için yorgan altına girişimizi. şimdi büyüdüm bizzat ben kendileriyle kavga eder oldum her konuda o kadar anlamsız ve itici bir tavır takınmaktalar ki benimde canıma tak etmekte artık. hiç bir konuda herhangi sorunumla ilgilenmedikleri gibi ki ilgide beklemiyorum zira o yaşı geçeli çok oldu bide her konuda bağırıp çağırmaktalar. ergenlik dedim ben sinirliyim dedim geçti çocukluk dedim geçti ama bu kavgalar bitmedi demekki sorun yaşadığım dönemde değil ailede karar verdim. hayır kalkıştığım her işte yaptığım her şeyde aşağılamak artık adet haline geldi. ve bu evde kavga eksik olmaz oldu. benmi napıyorum sayıp odama geçiyorum. bunları burada niyemi anlattım onuda bilmiyorum sanırım yalnızlıktan.
travma doğuşudur.
hasarlı bir kişiliğin gelişmesi kaçınılmazdır.
örnek aldığınız adamcık gözünüzün önünda ananızı tekme tokat döver.
örnek aldığınız adamcık gözünüzün içine bakarak ananıza söver.
sonra "bizim oğlan sinirli" diye eleştirirler, laf ederler.
hayatımı siktiniz...
ama umut var...
değişmeyen tek şey değişimdir...
