hayır, tam olarak nefret de değil, bir tiksinme hali ve kendini göremediğinde ürperten korku. "neredeyim lan ben?" diye sordukça da içini kemiren o tuhaflıklar -belki de içinde büyttüğün kimsesizlik hissi- sürekli bir sonrakini bekleme nöbetlerinde.
daha çok olsun, için dışından büyük nasılsa. ve o tahribatın sahibi olduğunu görebildiğinde dinecek hepsi. ne kemiren kalacak içinde ne kemirilen bir parça. sadece boşluk! böylesini dilememeli insan.
"hiçlik" kemiren tuhaflıktan beterdir. hiç değilse, bir "şeyler" var kemiren ki, hissettiklerin aslında ağrı değil. tuhaflık dediğin bir güzelleme.
kıymetli.
tuhaflık mı tam bilmiyorum, ne zaman bir kızdan hoşlansam, beğensem, sohbetimiz muhabbetimiz baya baya uysa, iyi anlaşsak, iyi vakit geçirsek işte o kızın bi sevgilisi oluyor. ve bu direk benim ruhumu kemiriyor, ölüyorum ya kahroluyorum üzüntüden hergün, kızın yüzüne baktıkça ben ne yapıyorum diye düşünmekten konuşamıyorum. hayattan nefret ediyorum. ve esas en kötüsü, kız ne zaman mesaj atsa, ne zaman onunla konuşsa, sinirleniyorum çok sinirleniyorum ve bunu belli etmemeyi başarmak dünyanın en usta oyunculuğunu ister, sanırım çok da iyi yapamıyorum bunu, olmaz zaten illaki konuşmamdan, hal hareketlerimden belli oluyordur. bu ne büyük dram ey tanrım sevdiğin kızın bi sevgilisi olması!! ya beni güldür artık ya da beni öldür..*
atıyorum ayşe diye bi kız var.ali de sevgilisi.ali ayşe üstünde basit şeyden tut zor şeye kadar her şeyi yapmak istiyor.ama ayşeyi hiç düşünmüyor.ali geçmişi temiz olmayan biriyle evlenmeyi istemez ama bunu düşünmeden hareket ediyor.peki ali kızının üstünde aynı şeylerin düşünülmesini falan ister mi?tabiki de hayır.ama bunları düşünmeden hareket ediyor
