Ben kıskanıyorum böyle insanları. Hissettiklerimi gizleyebilmeyi çok isterdim. Ama hiç beceremiyorum bunu. Bir şeye bozulduysam yüzüm düşer hemen. Üzüldüysem kırıldıysam çenem titrer, sesim incelir, göz yaşlarımı tutamam. Yüzüm içimin aynası benim.
Çok kötü bir şey ya. Üzgünken de mesela gülebiliyorum ya da harika bir hayatım var sanıyorlar ya da sağlıklı bir aile hayatım olduğu düşünülüyor. Biriyle tanıştık hayat enerjin çok yerinde sürekli gülüyorsun aile sevgisiyle büyüdüğün çok belli demişti. Ben de içimden aynen kanka diyip gülümsemeye devam etmiştim.
komik bir durum olduğunda herkesle birlikte gülümseyen fakat herkes normal haline döndüğünde ve konu değiştiğinde, ciddi bir konuya geçilmiş olsa bile hala yüzündeki sırıtkanlığı devam eden, ağzı sürekli kulaklarında olan ve biraz daha havalı çıkmak için çekildiği gülümsemediği fotoğraflar olursa ciddi olmayı beceremediği ve kötü çıktığı söylenen, aslında çevresindekilerin kendisini hep gülümserken görmeye alıştığı için kendisi artık bu sürekli gülümseme huyunu terketmek istese bile çevresindekiler tarafından yadırganmamak için her zaman gülümsemek zorunda olduğunu hisseden, hayatta daha az ciddiye alınmak uğruna ve yaşayacağı gizli acılarla içten içe psikolojik olarak bitkin duruma düşeceğini bile bile kızgınlıklarını ve üzüntülerini içine atmayı tercih eden, sinirli ve gereğinden fazla ciddi olmak yerine insanlar arasındaki bu zorlu gülümseme rolünü üstlenerek bu yolla dünyayı bir nebze daha güzelleştirmeyi tercih etmiş cesur insandır.
Bu bakınızı bir çok yerde kullandım fakat en çok uyan bu sanıyorum. Bu kadar gülen her boka atlayan hatta ve hatta ciddi olaylara bile gülerek tepki veren bir insanım. Garip.
insan yenilirken güler mi?
insan dayak yerken güler mi?
insan kendine küfredilince güler mi?
insan rencide edilince güler mi?
Buna benzeyen benzemeyen bir çok olay var. Ne biçim bi mizacım var benim anlamadım gitti. Sanırım tepkimi ve kendimi en iyi böyle yansıtıyorum.
