annelerin en kızdıkları şeylerden biridir.*
içindekilerin hala orada olduğundan emin mi olunmak istenir bilinmez insanı bu eylemi sürekli yapmaya iten bir güç bulunduğu kesindir.
küçükken her sabah yaptığım eylemdi. tsubasayı izlemek için sabahın köründe uyanıp ne aradığını bilmeden açardım. ortalama 45 saniye bakıp bakıp kapatırdım.
bir zaman sonra eve döndüğümde çok özlediğim ifark ettiğim eylemdir. para olmasa bile anneler bulur buluşturur yapar yapıştırır, koyar bir şeyler o dolaba. öğrenci evi gibi tamtakır kuru bakır değildir, kapak açıldığı anda çürük yiyecek kokuları gelmez. temizdir, düzenlidir, doludur. git, aç, bak kapa. bunu günde 15 kez tekrarla. huzur bu işte...
ilk amaç sevdiğim bir şey var mı bir bakayım olsa da aynı eylem bi 30 kez tekrarlanınca işin cılkı çıkar sinirleniriniz bozulur, hissizleşirsiniz, kıçı kaldırıp markete gitmekte ağır geldiğinden çok üzüntü vericidir.
dolabı "acaba annem puding yapmış mıdır" umuduyla açarsın, ancak karşına kavanozdaki yarım salça, tencereler vs. çıkınca lanet olsun diye kapatırsın. yine hatırladım, ah lanet olsun.
Özellikle üniversiteli öğrencilerin evlerinde vukuu bulacak olan olaydır. Gecenin bir saatinde karnı acıkan öğrencinin boş olduğunu bildiği halde ''şeytan doldurur'' deyimini aklına getirerek buzdolabının kapısını açmasıdır. Aynı zamanda açtığı gibi kapatmasıdır.
