ne olursa olsun bıkmadan, ''nereye kadar'' gideceğini bilmeden sınırsızca aynı parçayı dinlemek. ne olursa olsun, listede kaç parça olursa olsun, ne kadar yeni parça eklenirse eklensin, yine de el klavyeden o parçaya gider. tek parçadır, sürekli parçadır, çünkü gönlün parçasıdır... kalbin bir süre sonra dediği, ''ay yeter artık gına geldi, bırak da başka şarkıya geç'' modu da, pek alakadar etmez sizi. kekremsi tat burakmadan bünyede, gittiği yere kadar gider...
yeniden sev nedeni bilinmeden, arkadaki gitar fonuna hasta olunarak, belki de ''aa bak bunun bestecisi onno tunç'muş, dinle o zaman''lara sevk eder, defalarca dinlenir...
adaletsiz yar belki de onur mete'nin eşsiz yorumu kulaklarda canlanır, insanı bırakamayacak derecede etkiler. sonucu ise, bıkmadan, usanmadan aynı şarkının dinlenilmesidir.
enjoy the silence tümüyle dinlenilen, dave gahan dahil martin gore'a bile bir şükran borcuymuş gibi gelen, her türlü her kafayla dinlenebilen, hiç mi hiç sıkıntı vermeyen şarkı türüdür... gaz modunda da, sıkıntılı anda da, güzel mi güzeldir...
dokundur 90ların en makara anlarını gözünüzün önüne getirir. her ne kadar ercan saatçi'nin üzerine yapıştığı iticiliği sizi, bazen bezdirse de, geyik modlarında vazgeçilmez...
insanın başına çokça gelen bir durumdur. aynı şarkı defalarca, hiç bıkılmayacakmış gibi durmadan dinlenir. ancak, işin kötü tarafı, bu durum şarkıdan olması gerekenden önce soğumanıza ve hatta bıkmanıza neden olur. çabuk tüketilir. tabi, bunları sorun etmeyen bünye için, son derece normal bir edimdir sürekli aynı şarkıyı dinlemek.
son günler, helldorado'dan a drinking song bana aynı sendromu yaşatmaktadır. tavsiye edilir, sürekli dinlemek için birebirdir.
