hayatı boyunca sürekli "ulan acaba şöyle mi?", "lan acaba böyle mi?" gibi sorularla mücadele eden insandır.
sürekli bazı olayları bazı olaylarla bağlar veya onlarla sonuçlanacağına dair şüphelenir. sürekli şüpheci ve acabacı bir şekilde yaşar. günlerin, haftaların, ayların nasıl geçtiğini anlamaz. birkaç günde bir kendine bir "acaba" bulur.
karar verip, seçmediği diğer tercihin sonuçlarını merak eden insandır. verdiği her kararın sevinci 15-20 dk. sürer... sonra acabalar yer beynini...
annem o benim... annem gider kırmızı bir kazak alır. .. "ayy acaba mavisini mi alsaydım"der... anne yok bu güzelmiş dersiniz, "ayyy bu kırmızının böyle kolları payetlisi vardı acaba onumu alsaydım" der...annem ne alsa diğer binlerce çeşit "acaba" olarak kalır kafasında...
arkadaşlarıyla da öyle , ayşe teyzeyi kahvaltıya çağırır , "ayy acaba süheyla teyzeni de çağırsamıydık" der...
sonra çok üzülür birine kırılır, mesela doğum gününde ayten teyzem aramayı unutur, 2 gün uyuyamaz yazık... sonra dayanamıyp arar ayten teyzeyi " ayten aşkolsun benim doğumgünümdü kutlamadın sen" der... sonra, 15 dk yaptığı şeyden mutlu olur, ardından tam bir hafta gene uyuyamaz "ayyy acaba ayteni aramasamıydım, ayıp mı oldu" diye...
bazen kızdırdığımda gönlünü almak için "ayy anne acaba bu kızı doğurmasamıydın hiç" diyorum...
hemen sarılıp öpüyo dayanamayıp, mis kokulu kuzum benim... biliyorum ki annemin hayattındaki acaba'sını düşünmediği tek şeyi çocukları...
