babalar böyle bir evlatla acayip övünür. eğer o çocuk ağladıysa, baba biraz garipleşir. kendi babamdan biliyorum. mesela ben ağlamıştım, adam bir ay kahveye gidemedi. hatta sünnet mızrağını kapıp, o pelerini taktığım gibi uçmaya çalışmıştım, süper kahraman hesabı.. sonra süper kahramanlar kaçmaz dedim, kesim gününü bekleyen kurbanlık koyunlar gibi kaderime razı geldim. ama ben arkadaş kurbanı olmuştum, siz siz olun arkadaşlarınızı iyi seçin.(bırak öğüt vermeyi diyorsunuz tabi, konuya devam etmek daha doğru) bana "kesecekler seninkini, oraya sopa takacaklar, artık öyle işeyeceksin" demişlerdi. 9 yaşında sünnet olmuşum. ben ne bileyim kökünün bende olduğundan, nasılsa yine uzayacağını? neyse bunlar fantastik mevzular, asıl konuya dönelim;
o baba, takımı dünya kupasında yarı finalden, finale yükselen teknik direktörle eşdeğerde karizmaya sahip olur, o derece sevinir. sonuçta teknik direktörün dünyasında o tür şampiyonluklarda mücadele etmek varsa, babanın da dünyasında olan en önemli olaylardan biri oğlunu sünnet ettirmesidir. bu sebeplerden ötürü bu iki örnek benzeşmektedir.
eğer o babanın oğlu sünnet olurken ağlamadıysa, baba kahveye gidip herkese anlatır.
- heytt bee. benim oğlan sünnet olurken hiç ağlamadı. hatta uyuşturmadan kestiler, bana mısın demedi. koçum benim..
+ vay be hüsnü, valla sağlam çocuk olacak seninki.
- tabi oğlum. hemde bir pipisi var görmelisiniz, şimdiden acayip büyük.
+ hadi yaa, yakışır yeğenime..
çocuğunun kıçına kıçına vurarak ağlatmaması gereken babadır.kesim işleminden sonra karizmasını yaparak alnındaki teri elinin tersiyle siler ve taze bir türk kahvesi içer.
