bence gün batarken bir falezin üzerinden sevdiğin kişiyle beraber hiç konuşmadan martıların, faleze çarpan dalgaların ve rüzgarın sesini dinlemektir ufuk çizgisine bakarak.
herkesle yapılamayan ve yapılamayacak olandır. kendi adıma konuşmam gerekirse sükunetimi çok uzun koruyabilen bir insan değilimdir. ama yanınızdaki kişiyle çok ilgili bir durum, bazen sadece susup nefes alıp verişini dinlersiniz, yanında öylece yatarsınız, sarılırsınız bu arada muhtemelen öpülürsünüz hatta öpüşürsünüz. saçlarını okşar yüzüne bakarsınız, sizi tanımak için konuşmaya ihtiyacınız olmadığını hissettirir size. sadece dokunur,siz de dokunursunuz.. birbirinizi tek kelime etmeden keşfedersiniz, güzeldir.
Belki de böyle bir anlayışımız yoktur. ilişkiler hep diyaloglar üzerine kurulmuştur. sustuğun zaman rahatsız olduğunu düşünen karşındakini istemiyormuş gibi bir his uyandıran obje olmuştur zihnimizde. mesela halen konu bul konuşalım gibi mesajlar atılıyorsa veyahutta hep susacakmıyız gibi konuşmalar oluyorsa bunun sebebi sükunetin zihnimizde negatif yer edinmesindendir. sanki susmak bir sorunmuş gibi bir hastalık gibi...
bu arada ilişki derken sadece sevgili bakımından söylemiyorum bunu genel olarak arkadaşlık olsun aile olsun her türlü insani ilişkiler.
Sessizlik güzeldir. güzeldir sessizlik ve asla yalnızlık değildir, aksine ruhların birlikteliğidir...
