sorulara cevap bulamadığınız andır, hani yoğun bakımda kalırken ilk gözünüzü açtığınızda "canım yanıyor" diye bağırmak istersiniz de kendinizin bile zor duyduğu bir ses çıkar ya dudaklarınızın arasından, içinizde biriken çığlıkları umutsuzca bastırırsınız ya içeri duyulmasın nasılsa bir çaresi yok diye, onlarca kişinin arasında yürürken tek başına, çaresiz hissedersiniz ya, hani o beden ruha dar gelir de ağrısı göğsünüze vurur ya...
bunlarla tek başınıza savaştığınızı anladığınızda söz bitmiştir de çoktan işlenmiştir her gece başınızı okşayan yastığınızın bir köşesine.
turgut oglu umut a bakabilmek icin okul gösterilerine çıkan, hayatını müsamerelerde palyacoluk yaparak kazanan bir oyuncudur. oglunun annesi simay onu terk edip başka biriyle yaşamaya başlamış, gününü gün etmektedir. bir gün yine gösterilerden birinin ortasında gelen bir telefonla umut un okulda fenalaştıgını ve hastaneye kaldırıldığını ögrenir. umut a kan kanseri (lösemi) teşhisi konur. artık turgut un tek bir amacı vardır: oglunun tedavisi için gerekli parayı bulmak. bu olaylar olurken yıllar sonra umut un annesi simay çıkagelmesi işleri turgut için daha da içinden çıkılmaz bir hale sokar. *
şehirlerarası bir yolculukta, gidilen yere, hazır gidiyorken süpriz yapıp yiğenime hediye alayım diyerek, masal kitapları almak. işler bittikten sonra, oraya varmaya yarım saat kala, o mini minnacık gözlerin, aldığınız masal kitaplarını okuyamayacağını duymak...
söz biter...
kelimelerin kifayetsiz kaldığı, görülenlerin söze gerek bırakmadığı yerdir kuşkusuz. belki de en hissiz olduğunuz, tüm hücrelerinize kadar kaskatı kesildiğiniz zamandır. tıpkı sevgilinizin barışmak için 40 takla attıktan 2 gün sonra onu bir kızla yemek yerken görmeniz, yine telafi etmek için bir tek amuda kalkmadığı kalmışken 2 gün sonra o kızla nişanlanacağını öğrenmeniz gibi.
