burada "şahsım olmalı" dense yeridir.
neden mi?
ihtiyacım olan veya keşke bu benim olsa diye ömrümü harcayacağım, eksikliğini duyduğum mal, mülk, para temelli bir eksikliğim yok.
yanlış anlaşılmasın...
yaz-kış, yağmur-kar-çamur halk ekmek kuyruğunda veya et balık kurumu kapısında ucuz kıyma ekmek bekleyip "donyo bozo koskonoyor" diyen malum kesimden (satınalma gücü ile zeka seviyesi açısından) karın doyurma ile beslenme arasında farkı bilmeyen insan değilim.
daha dün arabasının tamponunu tel ile düşmesin diye bağlayıp bir anda bugün 4X4 araçlara, lüks otomobillere binenlerden olup uyuşturucu, din, rüşvet, dolandırıcı, sahtekar, mafya, siyaset işinde olup devletin malını talan yağma ederek domuz gibi doyma hissi yaşamadan tüketen ve sn. maliya bakanının dediği gibi 5 milyonluk kredi kartından harcama yapıp 1 kuruş vergi vermeyen kişiler, holdingler şirketler sahibi olup vatan millet din iman bayrak edebiyatı yapanlardan da değilim.
yarın birgün öleceğim, geriye dönüp bakıyorum da...
keşke diyeceğim bir eksiğim yaşanmamışlık duymayacağım.
ne bileyim, tükenmişlik sendromu ile nihilist cocktaili ile kafayı da bulmadım.
burada scatman edasıyla çadırımız sırtımızda yaşamla gerçekle erkek erkeğe chinwang hiç yapmıyoruz...
-banka hesabımda 22 milyon tl
-annemin üzerine 2 adet ev
-pederin üzerine çeşme'de 1 adet yazlık(tek cocuk oldugum için bunlarda benim)
-1 adet mercedes g63 amg, 1 adet mercedes gla 180 amg
-bir adet arsası bana ait ve üzerinde işleyen fabrika(400.000 kira geliri)
Robdöşambrını giymiş, altın kaplama koltuğunda oturmuş, havana pürosunu içip jack daniels yudumlarken iphone15’ inden sözlüğe, şatosunun kablosuz bağlantısı vasıtasıyla bağlanan kişidir.
hayat da istediğim her şeyi (bir tek şey hariç) elde ettim ve dolu dolu bir yaşam sürdüm. her türlü zevki yaşadım, çoğu insanın hayal edemeyeceği çalışma iş aile hayatı yaşıyorum.
bir şeye ihtiyaç duyup alamamak gibi bir sorunum da yok.
insanları önemsemesem genellikle insanlardan nefret etsem ve de çoğunluğuna acıma duygusu bile hissetmesem de onlara değer vermediğim için mutsuz husursuz olmadım (sorumluluğunu duyduğum insanlar hariç) belki de bu yüzden değer vermediğim insanlar yüzünden ruh sağlığımı korudum ve yaşanan toplumsal trajediler acılar ekonomik kriz geçim zorluğu cehaletler vs yüzünden de kendimi mutsuz rahatsız da hissetmiyorum.
bir tek ölüm kaldı, inşallah kar da kış da yağmur çamur da ölmem ve hayırlı zahmetsiz kolay bir ölüm olur.
malum, kışın yoğun bir kar kış soğuk ayaz da ölürüm ve toprak buz tutar, 1 metre kar yağar mezarımı kazanlar " tam da ölecek zamanı buldu" demez.
şiddetli yağmur çamur olur yine aynı, ölümü gömenler cenazeye gelenler zorluk yaşamasın.
hastalanıp aylarca hasta yatmadan, kimseye yük olmadan akşam yatıp sabah ölmüş olmayı dilerim. zor bir hayat sürdük ama inşallah kolay ölüm olur.
unutmadan: tek bir şeye sahip olamadım, bir kız çocuğu babası olmak.
