benim annem ''benim'' olduğu için çok şanslıyım. o benim annem olmasaydı ben bir kezban olurdum.
benim annem türk erkeği ile evlenebilme sabrını göstermiş bir kadın.
benim annem bir kontes ve beni okadar güzel yetiştirmiş ki, şimdi gidip ona teşekkür edeceğim.
beni büyütmüş bir de 3 yaşındaki bir terminatör kılıklı veletle uğraşıyor benim annem.
bi' de çalışıyor, işte de çok yoruluyor. o hemşire, işe giderken her sabah önlüğünü evde unutuyor artık bir klasik bu, ben de balkondan atıyorum ona. geçinip gidiyoruz, ben ona aşığım bi de.
an itibariyle 4'ü moderator, 18.469'u yazar, 4.832'si çaylak olmak üzere 23.305 kişinin annesidir.
saygıdeğer hanımefendilerdir ve hepsine selam ederim.
her allahın günü sevgilisini eve getiriyor ve o evdeyken dünyanın en iyi annesi oluveriyor. ama o gidince azar ve bağrışmalar bitmiyor. ben bu durumdan şikayetçi olunca da "ben çocuğu için kendini eve kapatan annelerden olamam! bir gün siktir olup gideceksin umrunda bile olmayacağım!" diyor. onu sevmiyorum artık. **
benim annem dünyanın en tatlı en mükemmel en sevecen annesi değil. sevgisini hiç göstermez. bir kere bile beni veya kardeşlerimi sarılıp öptüğünü hatırlamam. ne yazık değil mi bu çok üzer beni. hatta aşağılayıcı konuşmaları bile çok olmuştur büyüme çağımızda. mesela 1 yaş küçük kız kardeşimle beni çok karşılaştırır ve genelde beni pısırık olarak nitelendirirdi. benim kendime has bir kişiliğim olduğunu hiç anlayamadı. beraber geçirdiğimiz zamanlar genelde tv karşısında sessiz geçerdi. ona kendime dair şeyleri hiç anlatmadım çünkü saygı göstermez dalga geçerdi. çocuklarının değerini de evlenip yuvadan ayrılınca anladı bence. babamı da sevmedi hiç. hep farklı bir hayat yaşamak istedi. yine de ailenin direği oldu. tüm çocuklarını bir arada tuttu. hepimizi üniversite mezunu yaptı. 3 çocuğun eğitimine para yetmeyince ilkokul mezunu bir evkadınıyken çalışmaya başladı. şimdi toplum içinde saygın bir yere sahipsem bunu ona borçluyum. yoksa daha 13 yaşımda sokaklara düşmüş olabilirdim. itiraf etmeliyim ki annemi çok sevmiyorum. sanırım bu sebeple kız kardeşim de ben de uzaklarda çok uzaklarda farklı memleketlerde yaşıyoruz. yine de ailelerinin ilgisizliğinden çocukların gençlerin düştükleri durumları gördükçe halime şükrediyorum. şimdi çok mutlu bir ailem var. ben de anneyim. belki benim çocuklarım da birgün beni bir sözlük sayfasında eleştirir ama bence asla annem sevgisizdi demeyecekler. annemin anneliğinden ders alıp daha iyi bir anne olmak hayat misyonum oldu.
benden çok farklıdır. çok değişken ve değişik bir insandır. her anne gibi en güzelidir benim için, en şirinesidir. örnek aldığım, kalbimi açtığım, koynunda ağlayabildiğim yegane insandır. koca, sevgili de neymiş, ana gibi yar bağdat gibi diyar olmaz.
koca adam olup yalan mı desem gaz mı desem bilmiyorum, söylediklerine inanmadığım halde hala "ah benim yakışıklı oğlum, sen şöyle iyisin, sen böyle iyisin, kızlar hiç rahat bırakmaz" der. tersleyince de "iyi o zaman sen otsun, sen boksun" diyip kızgınlığını belirtir. çık anne hayal aleminden beni de değişik modlara sokma. tip kayık, hiç kimseden üstün özelliğim yok, kızlar sadece muhabbette var bir yere kadar, uyan anne. ya da uyanma anne mutlu olduğun gibi kal ne diyim.
benim annem herkesin annesi gibiydi, tatlıydı, sevimliydi, tontondu kocaman göbeği, tatlımı tatlı yüzü vardı. ah sözlük annen yanındaysa git öp kokla ne bilim boynuna sarıl kaybettiğin zaman çok özlüyorsun. acı çekiyorsun ancak mezarına gidebiliyorsun.
ama şunu diyim benim annem gerçekten bir melek. yaşarken de melekti zaten.
