gercekten gariptir. ben mesela, 3 sene istanbul'da yasadim, disari ciktigimda daralirdim, butun binalar, butun insanlar uzerime uzerime gelirdi. o kalabalik, o kesmekes, o panik, o kendi derdine dusmusluk, o insanlardan korkmusluk. ankara'yi gri diye begenmezsiniz ya, o masmavi deniz beni rahatlatmazdi. oranin kislari da baharlari da ankara gibi kokmazdi. hic kokmazdi hatta. dogru durust gezemedim o yuzden. eve kapanir kalirdim, sanki o havadan, o denizden o insanlardan kacardim. arada tikanip kaldim. burada mesela insanlarin hatir icin yapacagi seylere ne paralar verdigimi hatirladikca hala oradaki insanlari anlamaya calisirim, o yasantiyi, insanlari boyle yapan kosullari. kucukken de izmir'de yasadim, o da bi baska geldi. kucuk olmama ragmen huzursuzluk cekerdim. cunku ben sizin donuk bizimse duzenli dedigimiz ankara'ya alistim ve onu cidden seviyorum. burayi sıkıcı buluyorsunuz ama ben sizin oralarda yasadiginiz hayatlari da gordum. buyuk cogunlugunuzun cilgin gecelefde kaybolup gitmediginizi rahatlikla soyleyebilirim. ankara'da olmamasini dezavantaj olarak gordugunuz yasantiyi siz de zaten yasamiyorsunuz ve belki bir kesimin yasadigi o yasanti gordugumde midemi bulandirdi. gri oldugumdan degil, bunu cok iyi biliyorum. ben ankara'yi seviyorum. insanlari belki donuk gelebilir, ama en azindan sunu soyleyebilirim ki kimse kimseye korkuyla ya da supheyle bakmiyor burada. rengimiz yok belki, belki arada kaldik, ve belki melih gokcek'imiz var. evet ankara havasi kotu ve kiro cok. peki bunlarin olmadigi bir sehir soyleyin bana her yerden herkes her yere goc ederken, o bocalamayi yasarken. hele ki tukuruge balgama hic girmeyin bence biraz beyniniz varsa. ama, butun bu belkilere ragmen biz daha insaniz. bu bile ankara'yi daha guzel yapmaya yeter. siz anlamamaya, anlamaya calismamaya devam edin. taksim meydani'nizda, mutluluklar size. edit: 26 yasindayim, bir kere bile eve girerken takip edilmedim. sevgiler.
