bir hikaye var; yıllar oldu dinleyeli o sebeple aklımda kalanı yazacağım ama çok da unuttuğum bir şey değil,
dergahlarında kadına el sürmek kesinlikle ne şart altında olursa olsun yasaklanmış olan iki mürit, bir gün bir derenin kenarına gelirler. karşıya geçmek için. derenin kıyısından da etekli bir kadın gelmektedir. eteği suya değerek. dere çok güçlü olmasa da eteği ile kadının geçmesi zordur. kadın müritlerin biraz uzağında durup dereye bakar, geçecek gibi olur ıslanınca geri kaçar derken müritlerden biri kadını kaptığı gibi kucaklayıp geçirir karşı kıyıya bırakır.
diğer mürit yetişir arkadan "hoca nabtın sen ya, kadına dokundun " diyerek.
müritte ona "ohooo, sen hala karşı kıyıda mısın" der.
bugünün kara kanatlı efendilerince cehalete mahkum edilmiş nurlara boyalı nurtopu gibi nur robotu müritleri de karşı kıyıdalar hala.
hala geçmişin öcünü almak peşindeler.
ülkede artık insanlar kemalist ayetullahın neler yaptığını biliyor geçmişte ve onu da istemiyor. ve insanların istediği siz de değilsiniz. çünkü hem kemalistlerden çok çok daha cahilsiniz hem de çok çok daha vahşisiniz en az onlar kadar da aptal ve ittihatçısınız. bu ülkenin insanı geleceğe uzanmak istiyor geçmişin aptallığından uzak durmak tekrar yaşamak istemiyor. çünkü biliyor ki o öç yalnızca onlar gibi olunursa alınır. sizin de tek bildiğiniz bu. yeni bir şey yapmak değil. eskisi ile hesaplaşmak. yeni bir fikriniz yok. ne veririz yok. ne kadar kan alırız var kafanızda. 1400 yıl öncesinin kervan hırsızı çöl bedevisinin ahlakı ve ilmi ile yaşamak yaşattırmak ve arada da kemalistten öç almak. ama o öç için de birinin kucağında olmak lazım birinin orospusu olmak lazım.
bu ülke insanı artık ne amerikan kucağı istiyor ne rus ne arap kucağı.
ama mürit, ah mürit vah mürit sen hala karşı kıyıdasın. ve biz orada değiliz artık. umrumuzda da değil.
