şimdi diyeceğim sözlüğün ilk zamanları. ilk zamanları buralar dutluktu diyerek gireyim. yazarlar için buluşmalar bahaneydi. çocuk esirgeme kurumlarının ziyaretleri, huzurevi ziyaretleri ne biliyim kitap kampanyaları. sürekli bir aktivite olurdu. ama gördüğüm şu ki, artık sanki kalmadı gibi bir şey oldu. kimseden ses seda çıkmıyor. hiç böyle bir kültür aktarılamadı. böyle devam edemedi ne yazık ki. 2007 yılında ekşi ve uludağ'dan yazarlar okan bayulgen'in programına çıkmıştı. kaytan bıyıklı dilber neler yapıyorsunuz diyince gururla bunları söylemişti. "huzurevi ziyareti yapıyoruz.", "çocuk esirgeme kurumlarına gidiyoruz.", yani sadece kendi aramızda toplanmıyoruz.
velhasılıkelam, artık gitmiyoruz arkadaşlar. gitmesek mi?
