yalnızlığın kronik olduğunu gösteren bir durumdur. aynı zamanda da kaderin olduğu ve bunun önüne geçmenin mümkün olmadığını da inceden inceye düşündürtür. sanki bir alışkanlık olmuştur yalnızlık, nerede olunursa olunsun hep bizimledir.
zaten sözlükte yalnız değilsen dışarıda hiç değilsindir. buralar bir tuhaf, herkes kendi halinde garip, enteresan bir şey bu sözlük. dışarıdaki gibi kolayca kaynaşılmıyor insanlarla. anlamadım ki daha tanımıyorlar da ama tırsıyorlar sanki bilgisayar başından insan yiyorlar. ne ilginç insanlar var amk. allahtan dışarılar iyi kediler, köpekler, ağaçlar falan kurtarıyor durumu.
sözlükte bile arkadaşsız kalmaktır. 'ben mi kendimi kapatıyorum, insanlar mı bana açılmıyor?' sorusunu akıllara düşürebilir bu durum.
hatta saatlerce sözlükte takılıp hiç entry girmeyecek kadar ortamdan uzak kalmaktır. normal hayattan sonra sözlükte de arkadaş ortamı kuramayacak kadar soğuttum kendimi.
"evet ben o sözlükte bile yalnız olan adam ve şimdi mesaj kutumda o içimi ısıtacak olan maviliği görmek istiyorum..."
minvalinde bir haykıramayı içinde barıındırabilecek yalnızlık çeşididir.
