nişan tarihi bile belliyken... neyse onu geÇtim de aileme nasıl anlatacağım bu durumu? kısaca yalnız, Çaresiz, yorgun, insanların o koca koca sevgi sözcüklerine güveni kalmayan, kimsesiz ... ruh halim haa. sabah 8 den 9 a kadar 2 renk oje değiştirmişim. ne kadar kötü olabilir ki siz düşünün?
Sanki açıktaymış gibi hissediyorum. Böyle bir ovanın ortasında çırılçıplak yapayalnız bırakılmış gibi.
avlanmayı öğrenmesi gereken, meyveleri ayırt etmesini öğrenmesi gereken ya da saldırgan tutum sergilemesi gereken biri gibi, hayatta kalabilmek için.
bir bakıma bir insan alınıp ters evrime sokulmuş gibidir bu durumda.
benim hissimle bağdaştırılırsa; hayatta kalmak için yani hayatta daha iyi konumda olabilmek için geliştirdiğim veya kendiliğinden şekillenen artı yönlerim yok olmuş gibi.
ve bu ovanın ortasında savunmasız ve bilinmedik şekilde kalışından dolayı paralize olup hiçbir harekete geçemeyen, o enerjisinin de endişe dolu düşüncelerinin beynini eritmesine izin veren biri gibi.
Ayağımda penti pantiflerim tek bacak masaya atılmış biri yerde yürüyen sandalyede sallanıyor game of thrones tişörtü giymeme rağmen benim adım gültepe izliyorum. Öyle karmaşık işte a dostlar!
