Sabah 9 olsa da eve gidip duşumu alıp yatsam diyorum bu soğukta gece işi hiç çekilmiyor. Aslında sıcakta da iş çekilmiyor. Galiba ben çalışmayı sevmiyorum.
Uyuyamıyorum çünkü yine aynı agrıları yasıyorum ve doktora gitmediğim her dakika daha cok artacak ama gidersem de canım yine yanacak diye korkuyorum.tekrar aynı şeyleri yasamaktansa ölmeyi tercih ederim.simdi sadece dua ediyorum sabah uyandığımda geçmiş olsun.
odamın duvarlarına tokat gibi çarpan loş ışığı düşünüyorum. ve sabah olmasın istiyorum. bu karanlık gecenin içinde bir yerlerde asılı kalmak, süzülmek belki gökyüzüne doğru. son sayfası yırtılmış anlamsız bir kitap gibi hep eksik bu dünyam. sanki hep varmışım ve sonu gelmeyecek bu çırpınışlarımın hissi dolar ya insanın içine. ama bir yandan üç mevsim öncesini bile hatırlayamamak. oğlum insan niye böyle diyorum kendime, neden sadece küçük kafasını daldırıp yem almaya çalışan bir muhabbet kuşu gibi masum olamayacak hiçbir zaman. neden?
