Yaklaşık 10-12 sene evvel üç arkadaş dağ başında bir yerde kampa gittik. Kamp dediğime bakmayın çadır dahi yoktu. Oryantiring-camping tarzı bir delilik diyelim.
Bir ara arkadaşlara "siz ateşin başında durun, ben bir turlayıp geleyim" dedim. Telsiz, telefon, çakı ve el fenerimle ayrıldım yanlarından.
Havada dolunay ve karada ben, dümdüz tarla gibi bir yere geldim. Telefonu kapadım. Telsizi kıstım. El fenerini söndürdüm.
Ne bir ses, ne bir insan, ne de insanlığa dair bir iz...
Dolunay ben ve gölgem dışında hiçbir şey yok. Yaklaşık 10 dakika bu şekilde kaldım.
Şimdi düşünüyorum öyle bir 10 dakika daha yaşamak için neler vermezdim.
En kısa zamanda aynı atmosferi yakalamak umuduyla...
tam olarak 3 sene öncesini özlüyorum. mutluydum hem de çok derdim tasam yoktu. kafamı ve hayatımı siken biri yoktu. tek sevdiğim ve önem verdiğim kişi bendim. sonra benliğimizi unutturacak piç geldi. olan oldu. toparlayamıyoruz.
