yazarken herşey güzel fakat yüz yüze konusurken rahat ve etkileyici olamıyorum.
insanlardan beklediğim cevapları alamayınca üzülüyorum.
bazı konulardaki çekingen tavrım beni deli ediyor, önüne geçemiyorum.
ben takıntılıyım. evet itiraf ediyorum takıntılıyım. bir lafı alır ince ince eleklerden süzer, aslında değmeyecek bir şey için mesai yaparım. " olmaz yada hayır" kelimelerini lügatıma koyamadım. çok çabuk güveniyorum. ama o kadar kolay sıkılmıyorum. herkesi ben gibi zannedip, neyim varsa paylaşmaya çalışıyorum. çabucak sinirlenebilmeyi çok isterdim mesela. uzun uzadıya düşündüğüm için tepki zamanım uzuyor ve bu korkakmışım gibi algılanıyor. ama hepsini halledebilirim. belki tek iyi tarafım hırslı olmam. bazen başıma dert olsa bile.
herkese değerinden fazla değer veriyorum, kimseye kolay kolay "hayır" diyemiyorum, sırf insanların kalbini kırmamak için saçmalıyorum, bazen çok saf olabiliyorum, şuan kendimi çok boş ve gereksiz hissediyorum.
"anneler kutsaldır" başlığımın kimi "..."larca (siz getirin artık ne derseniz, bunun adı yok) saçma sapan eleştirilere maruz kalması beni sözlükten soğutuyor ve daha sonra sadece "bkz"lar veren bir yazar olmak istememe yol açıyor.
başkasını eleştirmek yazarlığın ana amaçlarındandır ancak kişinin kendini eleştirmesi pek bir zordur ama gerek duyulan bişeydir...
özeleştirim;
-bazen eksi oy verdiğim saçma entrylerden ben de giriyorum.
-diyalog şeklinde entry girmek çok hoşuma gidiyor ancak beceremiyorum
-acayip tabuları olan biriyim fikirlerimin değiştirilmesi nerdeyse imkansız.
-önyargılıyım birini sevmeyince sevmiyorum
-ne yazık ki tv de saçma programlar hoşuma kaçıyor. son takıntım evcilik oyunu. insan o candy ile evlenir mi ya
-hep gitar çalmak istedim ama beceriksizim gitarımı saklama kabı olarak kullanıyorum şimdilerde.
-strateji oyunlarını oynayanları acayip kıskanırım he. ulan insan hiç beceremez mi ya
-yedinci nesil olmakla bi sıkıntım yok ancak birinci nesil olmanın ayrı bir havası olduğu saçmalığına inanıyorum.
-sözlüğe mod olmayı çok istememle beraber yapamam biliyorum. fikirlerime ters düşenleri silerim gibime geliyor
-bu başlığı açtım sırf kendimi rahatlatmak için kimse yazmasa bile ben aklıma geldikçe yazarım buraya. biraz da bencilim galiba.
yazarların aslında ne olup ne olmadıklarını bilmelerinin bir ölçüsüdür. insan kendi özeleştirisini gercekten objektif yapabildigi oranda kendini geliştirir hatalarını görerek.
bulunmamaları gereken özellikleridir. bırak seni başkaları eleştirsindir.içtenlikle yapsalar eyw. ama öyle değil ki! ...
eleştirilmeyi beklemekten usanmış yazarlarımız sabırsızlığa yenik düşerler sonunda. ve kendilerine kötü laflar dokundurarak başkalarının bunları yalanlayarak iltifatlarda bulunmalarını beklerler. ama o yazarları da anlamak lazım, onların normalde ne kadar hoş şeyler dile getirdiğini, ya da dile getiriş şeklinin güzelliğini fark etseler de söylemezler türk insanları karşı tarafa. o da takdir açlığı ve eksikliği yaratır. bu da söylenirken inanılmayan, ama birileri yalanlamazsa yavaş yavaş inanmaya başladıkları negatif eleştiriler yazarın kendi kazdığı çukura kendinin bilerek düşmesinden başka bir şey olmaz...
