birkaç vaka içinden birini seçtim sonunda. güzelce gömleğimi ütüledim,fişi prizden çektim, o da ne! fişin demir ucu prizde kalmış. Saniye geçmeden, düşünmeye bile fırsat kalmadan tutup çektim demir çubuğu ve çarpılmadım! inanamıyorum çarpılmadım! and this is a true story.
doğduğum zaman başlamış ölümle yaşam arasında git gellerim.
6 aylık bebeğim daha. ilk torun olunca evde pek durmamışım, hısım akraba kim bize gelse beni alıp kendi evine götürüyormuş *. yine böyle bir gün amcamla yengem, beni almış evlerine götürmüşler. amcamın kucağından sobanın üzerindeki kaynayan çaydanlığa atlamışım. göğüs kafesimin üzeri tamamen yanmış. doktorlar bile kesmiş o dönem benden ümidi. kocakarı ilaçları sayesinde kurtulmuşum. bu gün hala izleri durur o yanık izinin.
3 yaşında elektrikler kesilmiş bir gün. rahmetli babaannemin bir poşet dolusu ilacını şeker diye yemişim. elektrikler geldiğinde farkıma varmışlar. son anda hastane ve mide yıkaması ile hayata tutunmaya devam etmişim.
4 yaşında balkon demirlerinden sarkıyorum. aşağıda inşaat var. ve ben balkondan sarkarken hoooooop aşağıya düşüyorum. yine şans benden yana adamın kucağındaki pirket taşına düşüyorum, sonrasında doğru hastaneye. o adam orda olmasa kafa üstü demirlere geçicem.
usta birgün milanodayım. yıl 1809. . napolyon, ben, lancelot ordunun başındayız. ordunun sol kanadı bende. amaç ana ordu kapışırken italyanları çepeçevre sarmak. neyse amk önce cossacklarla bir güzel azalttık ibneleri. sonra büyük bi borazan eşliğinde bağırıyorum. "hücum!" yanımda sadık subaylarım, arkamda bir avuç vatansever fransız, bonaparta takviye gidecez. o an kulaklarımda dombra çalıyor. tabi piçler bizi leblebi gibi avlıyolar. sağ tarafımdaki asker boğazından vurulmuş hemen önce. biz gene devam tabi. sonra düşmana az kala çekiyorum kılıcımı başlıyorum ona buna sokmağa. birden ayağımda bir acı, hemen ardından yanma ve gözümün kararması.. ayağımı yarmış orospu evladı. son gayretimle boğazına soktum kılıcımı sonuna kadar. sonra napolyonu beklemeden emri verdim topçulara. dövün amk topraklarını ! yavaş yavaş hissizleşmeye başlıyo ayak. ama o acıyı anlatamam. neyse topçular bir dövdü moruk. milano ordusu paramparça. napolyon tabi merak içinde. hangi liseli verdi bu emri diyor. neyse oğuz kağandan beri asil kanımda mevcud müthiş askeri zeka ile emrimdeki süvarilere tüfek verdiriyorum. böylece uzaktan mıh gibi avlatıyom şerefsizleri. yakın savaştada çekiyolar kılıçlarını ölümüne girişiyolar. neyse efenim benim ayak pert. yaverime dizimi sıkıca bağlamasını kan kaybı olmamasını söylüyom. tam bu sırada bi grup süvarı deli sikmiş gibi üzerime koşturuyo. yaverimin yardımıynan atıma biniyorum. kılıcımı çekiyorum, ya allah üstlerine ! bir tanesinin kelleyi alayım derken benim gövdeyi delik deşik ediyorlar. son gayret birinin tam göğsüne sokuyom kılıcı. sora attan düşüyorum. gözümü açtığımda karşımda diana. ileride evimin karısı yapacağım konsül kızı. sonra gerçekten uyanıyorum amk. oturup biraz total war yaptıktan sonra okulumun yolunu tutuyorum. (bkz: liseli vardı ya ah o lisesi)
Karşıdan karşıya geçerken, çok hızlı gelen bi arabanın duramaması üzerine panikleyip, öyle bir zıplamışım ki, gözlemi açtığımda ben değil araba benim altımdaydı.. O an nasıl bir adrenalin patlaması yaşadıysam artık..
bir gün yine böyle namazı fazla kaçırmışım, zikir allah zikir zikir allah zikir uçmuşum anlayacağınız. bi an bi baktım kabe'nin üzerinde geziyorum sen ağla ağla ağla meğersem atak geçirmişim. gözlerimi bi açtım annem soruyor doktora neden böyle falan doktor "bu din sevgisi nedr böyle! allah hepimize böyle yaşamayı böyle ölmeyi nasib etsin inş" dediğini duyar gibi oldum. öyleydi yani...
petshoptan kadim dostum, biricik kuşum "zibidi"yi almış eve gidiyorum. tramvay yolunu geçip karşıdaki evime varacağım. hızlı adımlarla ilerlerken nedendir bilmem. gördüğümdende değil yani son anda durdum. birden 3 cm ileriden orospu çocuğunun teki son gaz önümden geçti. eğer o an durmasaydım şuan burada değil köyümün mezarlığında bulunuyor olurdum.
suadiye feride geçidinin üstündeki demiryoluna geçişin betonla kapatılmadığı zamanlar. kulakta ayı gibi sesi açık metal müzik. sağa sola bakmadan demiryoluna salak gibi adım atmak, 10 santim öteden gümbür gümbür tren geçmesi, donup kalmak da bunun en mal örneklerinden biridir.
geç olm adam gibi alt geçitten işte, ya da bi sağa sola bak, tren geliyor mu diye.
1 adım daha atsam, ya da evden 10 saniye erken çıksam kırmızı et parçalarına dönüşüyordum lan.
büyükada'da aya yorgi kilisesi'ni bilirsiniz, dilek ağacı vardır çaput falan bağlanır, bi yükseklik vardır kayalar falan.. Oraya çıkar bağlarsın çaputunu, aşağısı uçurum mübarek. Neyse işte biz de arkadaşlarla çıkmışız ben aşağıya bakmıyorum hatta önüme bakmıyodum tam bağlayacağım çaputu ayaklarımın altından taşlar kaymaya başladı, aşağıya doğru bir baktım dedim allah bu sefer gerçekten geliyorum galiba, neyse arkadaşlar tutmuşlar düşmemişim tabii korkudan bayıldım orada.. *
hayatım boyunca unutamıyacağım ölümden döndüğüm anı paylaşmak istiyorum arkadaslar.elektrik çarpması.hemde öyle böyle değil.baya bi şiddetli.ucu soyuk iki adet kablo ve bunların ucunda 220V elektrik akımı.yaşım daha 13.ben kabloların bitanesini sağ elime diğerini sol elime alıyorum ve baslıyorum carpılmaya.elektrik akımıda cektiği için zaten bırakamıyorum kaskatı kesildim ve gerildim.elektrikle uğrasan arkadaslar bilirler.bu pozisyonda elektrik akımı devreyi benim üzerimden tamamlıyor.direnç oldum yani.hatırladığım 2 sey var o ana dair.birincisi göğsümün içeriye doğru çekildiği,ikincisi bi zaman sonra gözlerimin kapkara olduğu.ben hala carpılıyor vaziyette iken yere düşmüşüm ve yerde carpılmaya devam ediyorum tabiki.artık benden nasıl bi ses cıktıysa öyle bir bağırmısım ki karsı ki dükkandan benimle aynı yasta olan bi arkadasım kosarak geliyor ve salteri kapatıyor.inannın birkaç saniye daha gelmeseydi suan bunları yazıyo olamazdım.o arkadasıma bir can borcum var.
361 gün önce E 80'de türk telekom arena'nın 250 metre kadar ilerisinde sadabad viyadüğü'ne varmadan 5-10-15-20 metre kadar önce kullandığım aracın sol ön lastiğinin patlaması, direksiyon bağlantısının kopması ve nihayetinde direksiyon hakimiyetini kaybetmem neticesinde bariyerlere bodoslama girmek üzere olduğum an ön camda azrail'i gördüm.
Bu an ölüme gittiğim andı.
sonrasında kullandığım aracın bariyerlere çarpıp kendi etrafında 4-5 tur atarak durmasıyla ölüme yaptığım yolculuk sona erdi.
7 ağustos 2011 pazar sabah saat 9 suları... ablam ile e-5 göztepede önce bariyerlere vurup sonra takla atıp sonra da (polis raporuna göre) 70 metre tavanın üzerinde sürüklendiğimiz trafik kazasından hafif yaralanmalarla kurtulmamız.
izmir de karşıdan karşıya geçecektim. Elimde telefon vardı mesaja bakarken malum izmir otobüslerinin gazabına uğrayacaktım. Kafamın yerine otobüs aynası geçecekti kii son anda durdu.
15 ya da 16 yaşındaydım, elimde barut dolu poşet vardı, ateşe biraz dökeyim derken poşet birden alev aldı, saçım yüzüm yandı ama şükürler olsun ki iz yara vs kalmadı.
4-5 yaşımda, denizde can simidi ters dönüp ayaklarım havada, kafam suyun içerisinde sesimi duyurmaya çalıştım ammmma nafile...
baygın halde bulan babam ayaklarımdan tutarak silkelerken ağzımdan burnumdan çıkan sularla kendime gelmiştim.
hadi ölmedin ölümden döndün, bari beynine yeterli oksijen gitmeyeydi de o günden sonra geri zekalı yaşasaydın bence daha mutlu olurdun duygusalwampir.
grand cherokee jeep ile 110 km hızla arkadan pikapa girmek. jeepin önü uzun ve dayanıklı olduğu için pikabın arka kasasının ön camı kırması ve aramızda yaklaşık 45 cm kalması. *
bir alman taburundayım, ingilizlerin siperine sol kanattan sarkıyorum. Kamradenlerim* ben sol kanattan yardırırken blitzkrieg yapıp sipere bodoslama dalıyorlar. Ben kısa bir şaşkınlık içerisindeyken ingiliz siperinde yalnız bir keskin nişancının kaldığını fark ediyorum, o da beni görmeden siperin ön kanadından bizimkileri avlıyor. yavaşça faremin scroll tuşu ile mosin-negant tüfeğimi seçiyor ve nişan alıyorum*. tam o sırada gözlerimin önünde bir el bombası resmi ve altında bana doğru bir ok beliriyor. * nişan almayı bırakıp alel acele geriye fırlıyorum, bomba ben geri çekildikten 3 sn sonra patlıyor*. saklandığım yerden çıktığımda ingiliz keskin nişancısını ölmüş buluyorum. tam siperden çıkacakken bizimkilerin bana ateş ettiklerini fark ediyorum. içimden lan vay amk, adamlara bak, beni de ingiliz sandılar diyorum ve sarı zemin üstüne gri baykuşlu* sancağı çıkarıp bizimkilere doğru sallıyorum. onlar da beni tanıyıp birden bire zafer nidaları atmaya başlıyorlar. uyanıyorum.
