14 yaşımda iken 2 eleman kovalamıştı ben, yolun karşısına topukladım ama soldan beyaz bir minibüs geliyordu, hem ben daha hızlı koştum hem de adam frene yüklendi de kurtuldum ölümden...
ben yolda yürürken yolun benim olduğum tarafında oksijen kaynağıyla kaynak yapıyorlardı. tam yanından geçerken bir gümbürtü geldi. sanki yer sarsıldı böyle hareket edemedim, yol boyunca herkes de aynı durumdaydı. tamam dedim ric sen öldün bu patladı, zaten burası türkiye dolum tüptür sağlam değildir, adam da güvenliği hiçe saymıştır zaten, birazdan her yer kararacak sende öleceksin dedim. birkaç saniye sonra baktım hala yaşıyorum. etraftakilerde biraz afallamıştı. kaynağın hortumu hava kaçırmış. ama ne kaçırış yer sarsıldı beah!
16 yaşında kayalıklara tırmanırken, sol ayağımın altında bulunan taşın kırılması sonucu dengemin kaybetmem ve arkadaşımın son anda beni tutması. O gün bu gündür tövbeliyim tırmanmaya.
otobanda arabamızla sakin sakin giderken taciz edilmemiz sonucu orta refüjden sekip takla attıktan sonra yan bir şekilde diğer şeritin ucuna düşmemiz. **
8 veya 9 yaşımdayken sırtımı yasladığım paslı demir korkuluğun kırılmasıyla merdivenlere doğru surat üstü düşmek üzereyken nasıl olduğunu bile anlamadığım bir şekilde merdivenin hemen üstündeki pencere boşluğuna ayağımı denk getirip upuzun bir atlayış yaptım. * eğer düşseydim büyük ihtimal burnum kırılabilirdi. tüm bu yaşananlar olurken kuzenimin ağzı açık şekilde olayları takip etmesi de tehlikenin büyüklüğünü açıklıyordu sanırım...
bir alman taburundayım, ingilizlerin siperine sol kanattan sarkıyorum. Kamradenlerim* ben sol kanattan yardırırken blitzkrieg yapıp sipere bodoslama dalıyorlar. Ben kısa bir şaşkınlık içerisindeyken ingiliz siperinde yalnız bir keskin nişancının kaldığını fark ediyorum, o da beni görmeden siperin ön kanadından bizimkileri avlıyor. yavaşça faremin scroll tuşu ile mosin-negant tüfeğimi seçiyor ve nişan alıyorum*. tam o sırada gözlerimin önünde bir el bombası resmi ve altında bana doğru bir ok beliriyor. * nişan almayı bırakıp alel acele geriye fırlıyorum, bomba ben geri çekildikten 3 sn sonra patlıyor*. saklandığım yerden çıktığımda ingiliz keskin nişancısını ölmüş buluyorum. tam siperden çıkacakken bizimkilerin bana ateş ettiklerini fark ediyorum. içimden lan vay amk, adamlara bak, beni de ingiliz sandılar diyorum ve sarı zemin üstüne gri baykuşlu* sancağı çıkarıp bizimkilere doğru sallıyorum. onlar da beni tanıyıp birden bire zafer nidaları atmaya başlıyorlar. uyanıyorum.
grand cherokee jeep ile 110 km hızla arkadan pikapa girmek. jeepin önü uzun ve dayanıklı olduğu için pikabın arka kasasının ön camı kırması ve aramızda yaklaşık 45 cm kalması. *
4-5 yaşımda, denizde can simidi ters dönüp ayaklarım havada, kafam suyun içerisinde sesimi duyurmaya çalıştım ammmma nafile...
baygın halde bulan babam ayaklarımdan tutarak silkelerken ağzımdan burnumdan çıkan sularla kendime gelmiştim.
hadi ölmedin ölümden döndün, bari beynine yeterli oksijen gitmeyeydi de o günden sonra geri zekalı yaşasaydın bence daha mutlu olurdun duygusalwampir.
15 ya da 16 yaşındaydım, elimde barut dolu poşet vardı, ateşe biraz dökeyim derken poşet birden alev aldı, saçım yüzüm yandı ama şükürler olsun ki iz yara vs kalmadı.
izmir de karşıdan karşıya geçecektim. Elimde telefon vardı mesaja bakarken malum izmir otobüslerinin gazabına uğrayacaktım. Kafamın yerine otobüs aynası geçecekti kii son anda durdu.
7 ağustos 2011 pazar sabah saat 9 suları... ablam ile e-5 göztepede önce bariyerlere vurup sonra takla atıp sonra da (polis raporuna göre) 70 metre tavanın üzerinde sürüklendiğimiz trafik kazasından hafif yaralanmalarla kurtulmamız.
361 gün önce E 80'de türk telekom arena'nın 250 metre kadar ilerisinde sadabad viyadüğü'ne varmadan 5-10-15-20 metre kadar önce kullandığım aracın sol ön lastiğinin patlaması, direksiyon bağlantısının kopması ve nihayetinde direksiyon hakimiyetini kaybetmem neticesinde bariyerlere bodoslama girmek üzere olduğum an ön camda azrail'i gördüm.
Bu an ölüme gittiğim andı.
sonrasında kullandığım aracın bariyerlere çarpıp kendi etrafında 4-5 tur atarak durmasıyla ölüme yaptığım yolculuk sona erdi.
hayatım boyunca unutamıyacağım ölümden döndüğüm anı paylaşmak istiyorum arkadaslar.elektrik çarpması.hemde öyle böyle değil.baya bi şiddetli.ucu soyuk iki adet kablo ve bunların ucunda 220V elektrik akımı.yaşım daha 13.ben kabloların bitanesini sağ elime diğerini sol elime alıyorum ve baslıyorum carpılmaya.elektrik akımıda cektiği için zaten bırakamıyorum kaskatı kesildim ve gerildim.elektrikle uğrasan arkadaslar bilirler.bu pozisyonda elektrik akımı devreyi benim üzerimden tamamlıyor.direnç oldum yani.hatırladığım 2 sey var o ana dair.birincisi göğsümün içeriye doğru çekildiği,ikincisi bi zaman sonra gözlerimin kapkara olduğu.ben hala carpılıyor vaziyette iken yere düşmüşüm ve yerde carpılmaya devam ediyorum tabiki.artık benden nasıl bi ses cıktıysa öyle bir bağırmısım ki karsı ki dükkandan benimle aynı yasta olan bi arkadasım kosarak geliyor ve salteri kapatıyor.inannın birkaç saniye daha gelmeseydi suan bunları yazıyo olamazdım.o arkadasıma bir can borcum var.
büyükada'da aya yorgi kilisesi'ni bilirsiniz, dilek ağacı vardır çaput falan bağlanır, bi yükseklik vardır kayalar falan.. Oraya çıkar bağlarsın çaputunu, aşağısı uçurum mübarek. Neyse işte biz de arkadaşlarla çıkmışız ben aşağıya bakmıyorum hatta önüme bakmıyodum tam bağlayacağım çaputu ayaklarımın altından taşlar kaymaya başladı, aşağıya doğru bir baktım dedim allah bu sefer gerçekten geliyorum galiba, neyse arkadaşlar tutmuşlar düşmemişim tabii korkudan bayıldım orada.. *
suadiye feride geçidinin üstündeki demiryoluna geçişin betonla kapatılmadığı zamanlar. kulakta ayı gibi sesi açık metal müzik. sağa sola bakmadan demiryoluna salak gibi adım atmak, 10 santim öteden gümbür gümbür tren geçmesi, donup kalmak da bunun en mal örneklerinden biridir.
geç olm adam gibi alt geçitten işte, ya da bi sağa sola bak, tren geliyor mu diye.
1 adım daha atsam, ya da evden 10 saniye erken çıksam kırmızı et parçalarına dönüşüyordum lan.
petshoptan kadim dostum, biricik kuşum "zibidi"yi almış eve gidiyorum. tramvay yolunu geçip karşıdaki evime varacağım. hızlı adımlarla ilerlerken nedendir bilmem. gördüğümdende değil yani son anda durdum. birden 3 cm ileriden orospu çocuğunun teki son gaz önümden geçti. eğer o an durmasaydım şuan burada değil köyümün mezarlığında bulunuyor olurdum.
bir gün yine böyle namazı fazla kaçırmışım, zikir allah zikir zikir allah zikir uçmuşum anlayacağınız. bi an bi baktım kabe'nin üzerinde geziyorum sen ağla ağla ağla meğersem atak geçirmişim. gözlerimi bi açtım annem soruyor doktora neden böyle falan doktor "bu din sevgisi nedr böyle! allah hepimize böyle yaşamayı böyle ölmeyi nasib etsin inş" dediğini duyar gibi oldum. öyleydi yani...
