ablam sanmıştım ilk gördüğümde. sapsarı saçlar, kalkık bi burun, ipiri gözler, yan çizen bi dudak. çalınan cizdanımla beraber gitti o fotoğraf. hani bulup getirene 1000 lira veririm yani o derece.
hep erkek tıraşı keserlerdi saçlarımı. bir de daima şaşkın ve saf bakışlarım varmış. hala biraz var itiraf ediyorum * öyle de bir çocuktum işte, düz siyah kısa saç, siyah ve yuvarlak gözler. bu.
kıvırcık saçlı boncuk gözlü bir çocukmuşum. sokakta durdurup kirpiklerimi severlermiş.
edit: sonradan nazar değdirmiş kenafir gözlüler. gözlük takmak zorunda kaldım.
küçükken sanırım ayna fobim vardı hiç bir şey hatırlamıyorum. sadece ilk okula yetecek kadar vesikalık çektirmişiz sanırım o da yok.
(bkz: ben nasıl biriydim lan?)
pinokyo kadar zayif, kasik kadar surat, erkek saç modeli, küçük kahverengi gözler, minicik dudaklar ve burun, bembeyaz bir ten. esmer sirin bi çocuktum. not: o halimden eser yok simdi, tam sarki sözü oldu. simdi sirin olmasamda, güzel sayilirim.
şu anda siyah saçlara sahip olmama rağmen küçüklüğümde kıvırcık sarı saçlı, günümüzdeki görünümüme nispeten daha yakışıklı, kimsede olmayan oyuncaklara sahip, sayısız bisikleti olan, tüm apartman sakinlerinin süperstar gibi taptığı böyle nasıl diyeyim zengin picimsi bir tiptim.
genelde komik olan görünüşlerdir.
henüz bozulmamış bir çift göz, dökülmemiş saçlar, uzamamış burun kılları, efes katkılarıyla oluşmamış bir göbek. evet kel kıllı göbekli bir türk erkeğiyim.
