geçen gün avrupa yakasından anadolu yakasına yardırırken tüm yol boyunca farklı farklı noktalarda birbirine yol veren ve gülümseyerek buyurun siz geçin diyen yaklaşık 8-10 sürücü görmek. hatta bir tanesinde 40 saniye kadar illa sen geç aaa olur mu cağnımmm sen geç yaptılar birbirlerine. bir an dedim müziğe kendimi kaptırıp gebzeyi falan geçtim istanbuldan çıktım galiba diye. alışık değiliz oğlum biz bunlara..
Ne hayatlar var dedirtir. Kendi sıradan hayatımdan utandım. Koskoca hayatta uçarken piyano çalıp noktalara göre kaka yapan bir inekten başka hiçbir esrarengiz şeye rastlamamışım. Çok yavan.
evde kimsenin olmadığı ve benim odamda ders çalıştığım bir zamanda gecenin bir yarısı kilitli olmayan demir kapının aniden açılıp, biraz bekleyip ardından yine aniden kapanmasıydı en ilginci. içeriye geçip gelen giden var mı diye kolaçan ettim ama hiç kimse yoktu, zaten birisinin olması da imkansızdı zira beraber yaşadığım annemler şehir dışındaydı ve o saatte gelmiş olmaları olanaksızdı. neyse, içeride kimsenin olmadığını görünce kapının deliğinden koridora baktım, orada da kimse yoktu. ayrıca apartman koridorlarındaki lambalar harekete duyarlı olarak kendiliğinden yanan cinstendir bizim. yani içeride birileri olmadığına göre, kapıyı açan bu kişi muhtemelen dışarı çıkmış olmalıydı ama bu da imkansızdı, zira ışıklar yanmıyordu. akabinde kapıyı açtım, çatıya çıktım, birkaç kat aşağı inip bakındım ama ortalıkta ne bir kimse vardı, ne de yanan bir ışık. aynı şekilde evin içindeki tüm odalara, dolaplara, yatak altlarına filan da baktım ama nafile. şimdi bana, sen kapının deliğinden bakana kadar ışık çoktan sönmüştür diyebilirsiniz ama bu anlattıklarım hepsi neredeyse 5-6 saniye içinde olan şeylerdi. oldukça ilginçti ve beni korkutmuştu.
bir gece odamda uyurken, çatıdan gelen garip seslere uyandım.* ardından pencerede bir süilet belirdi, karanlıkta ne olduğunu seçemedim. korkudan yaklaşamıyordum da pencereye. belli periyotlarla 3- 4 kez bu suilet belirdi tekrar kayboldu. takip eden günlerde bu olay tekrarlandı durdu. korkudan başıma gelenleri kimseyle paylaşamıyordum da. neyse efendim bu ritüelin yine tekrarlandığı bir gün, periyodik olay örgüsüne ek olarak ekstradan büyük bir gürültü duydum. bunu üstüne, bende gözümü kararttım pencereden bakmaya karar verdim. pencereden bakınca, gürültünün sebebini anladım alt çapraz balkonda bir adam feryat figan bağırıyordu. daha dikkatli bakınca bu adamın ev arkadaşım olduğunu fark ettim.
olayın aslını hastaneden dönüşte ev arkadaşım anlattı. meğersem extrem spor tutkunu, adrenalin bağımlısı ev arkadaşım, ben izin vermem diye yatmamı bekliyor, sonra çatıya çıkıyor, çatıya bağladığı don lastiğiyle bungee jumping yapıyormuş. ilk üç gün işler yolunda gitmiş tabi, fakat dördüncü gün çanağı kırmış. hastane dönüşünde ben ona fırça atarken, kendisi teknik imkansızlıklardan yakınıyordu...
yaşanılan fakat açiklanamayan esrarengiz olayların bütünüdür.
yaşadıgım garip bir olayı anlatayım: bir akşam dersten eve geldim, cebimde anahtarım yok, zile bastım kapı alt kapı tak açildi. fakat eve çıktım evde kimse yok. neyse dedim heralde camdan başka biri gördü ya da kapıcı felan açtı. neyse ertesi gün oldu fakat bu sefer yanımda ev arkadaşim yine alt kapının anahtarı yok, neyse evde biri vardır diye zile bastık tekrardan kapı tak diye açildı , yukarı çıktık yine evde kimse yok. bu sefer içimi bir ürperti sardı ,kapıyı açtık dur lan sen aşagı in bir bak baklalım sen zile bastıktan sonra yine tak diye açılacak mı , saat gecenin 4 ü, kapı yine tak diye açildi. "hay anasını noluyo lan" dedim kendi kendime.tekrar tekrar denedik gene oldu .başkası şaka yapıyor olsa bu kadar sıkılıkla ve o anı tutturamaz. bir kaç gün evde tek başima kalamamiştım. nese sonra unutuldu gitti. ama içimde bir şeyler kaldı hala tırsıyorum eve girerken.
