Mavi beyaz bir ayıcık. hic ayırmazdım yanımdan benle birlikte Cubuk kraker yedigine inanırdım. Bir sabah uyandıgımda yanımda yoktu, anneannesine gittigine de inandırdılar.
sözlük yazarları için anlam yüklenmiş oyuncaklardır. benimkini tanıtayım sizlere. adı pemboydu. pembe tatlı mı tatlı bir peluş köpekti. kaçıncı doğum günüm hatırlamıyorum. annem ve babam klavyeli atarim, kırmızı küçük televizyonum ve onu almışlardı bana. senelerce onunla uyudum. lise dönemlerimde annemle babam ayrılınca babamın evinde kaldı. bir daha da göremedim onu. aynısından da hiç görmedim. keşke yine yanımda olabilse pembo...
sarı ayıcığım. dedem almıştı onu bana, gözümden sakınıyordum. bir gün bulamayıp anneme yerini sorduğumda artık büyüyüp oynamadığım için komşunun kızına verdiğini söyledi. kızmıştım anneme baya, hala da kızgınım sanırım bana sormadan verdiği için. çünkü dedeciğimin hatırasıydı.
Ustune binip kirdigim kocaman kirmizi arabam vardi. Bir de surekli kisa yatay bir cubukla topu yere dusurmeden yukaridaki duvarlari kirmaya calistigim gameboyum.
çam kabuğundan yapılmış oyma arabam ve dedemin tahtadan oyarak yaptığı tüfeğim..
köy yerindeydik biz, bilemedik bulamadık öyle uzaktan kumandalı yanıp sönmeli arabalar, göremedik otomatik tüfek sesi çıkaran tüfekleri, yetişemedik modernizme bilgisayara ve play station'lara ve kavrayamadık hiç bir zaman onları oynamanın mutluluğunu...
şimdi oyuncak dükkanı açabilecek kadar param var, belki de küçük bi oyuncak atölyesi. lakin artık ne rahmetli dedem var oyuncaklarla oynadığımda mutlu olduğumu görecek, ne de benim onları oynamaya gücüm. ve hep teşekkür ediyorum kamyoncu emeklisi dedemle, üstü başı tozlu çiftçi babama. en güzel oyuncakları onlar verdi bana ta ki teknolojinin içinde kaybolana kadar...
rahmetli babamin aldiği son oyuncakti. babam evde amcam la konuşuyordu yanina gidip baba power rangers kilici alirmisin dedim. hic yüzüme bile bakmamisti amcamla konuşmaya devam ediyordu.
aksam balkonda oturmuş öyle bekliyordum bi baktim babam elinde posetlerle geliyor sağ elindeki kara posetin içinde kilicin parcasini görünce mutluluktan nasil asagi indigimi bile hatirlayamiyordum. babam 9 yasindayken vefat etti. onu çok özlüyorum.
