geçen yıl falan. Ortalık gevur koltukaltı gibi yanıyor. Hava sıcak olduğundan normal sigara da içilmiyor tabi, mentollü almıştım kent'ln sigarası. Neyse mutfakta içiyorum çay da demleniyor o sırada, kardeşim geldi benden 10 yaş küçük kendince şirinlik bana göre hayvanlık yapıyordu. Bamagüme omzuma vuruyor, sinirimi bozuyor falan. Koluna sigara değdircem diye tehdit edip koşturmaya başladım elimde sigara peşinde koşarken bi anda kendimi babamın yanında buldum. Bi anda neye uğradığımı şaşırdım.
ilkokul beşinci sınıftayken kiraz ağacından tepemin üstüne yere çakılmıştım onu hiç unutamam.
24 yaşında evde kilitli kalmıştım evde kimse yoktu anahtar da yoktu 1. kat yüksek girişli evin balkonundan atlamıştım işe gitmek için. ayağımda doku ezilmesi vücudumda ve kollarımda çizikler oluşmuştu o ne biçim iş aşkıysa şimdi aklım olsa gitmezdim amk.
bu anılarımı hiç unutamam.
Liseye başladığım ilk gün ilk ders dersten atılmıştım.Hoca okul kurallarından felan bahsediyordu hocayla tartıştık eğitim sisteminin bozukluğu konusunda tam hatırlayamadığım hocayı susturacak birşeyler söylemiştim ki dayanamayıp dersten attı (bkz: çık dışarı)
2010 da geçirdiğim trafik kazası ve sonraki o dönem.
Arabanın ters dönmesiyle arabanın üst camı kollarımı parçalamıştı. kollarıma saplanan camlar canımı öyle yakıyordu ki allah ım bayılayım da şu acıyı hissetmeyeyim diyerek ağlaya ağlaya dualar etmiştim. Ambulans geldi, hastaneye gidildi. Kollarım temizlendi. annemler geldi. Beni öyle görünce annem ağlamaya başladı. Babam o halimi görünce dayanamayıp odadan çıktı. Acıyor mu kızım diyip ellerimi öpüp durdu annem. acıdan içim içimi yediği halde daha da üzülmesinler diye belli etmemeye çalıştım ağrı kesici verdiler iyiyim diyerek. Ama ağrı kesici nafile kalbim kolumda atıyordu resmen. ilaçla uyuttular. Uyandıktan sonra O ilk acının şokunu atlatıp aklım başıma gelince paçalarım daha da tutuştu. 4 gün sonra ygs ye ben bu kollarla nasıl gireceğim diye. kesiklerim çok derindi. ilk gün ellerimi kullanmamam gerektiği söylendi. Zaten kolumu kaldırdığım anda acım tekrar nüksediyordu. ilk akşam babam yemek yedirdi. ilk gün halimi görünce sınava giremeyeceğim korkusu vardı içimde. Doktoruma sınavıma giremeceğim diye ağlandım. sinirlerin parçalanmış ciddiyetin farkında değil misin kolların düzelecek diye sevinmiyorsun da sınava giremiyorum diye mi ağlıyorsun diye kızdı. Annemlere söyledim bu sene girmezsin sınava dediler. bir yılımı neden çöpe atayım ben diye sinirden çatladım. 2. Gün acım hafiflemişti. Sadece yaralarım serumla yıkandıktan sonra sargı bezi değdiği An kanama başlıyordu. Ağrı vardı ama ilk andaki gibi tahammül edilemez bir acı değildi. 3. Günün sabahı taburcu oldum. babam doktor sınava girmesi uygun değil dedi diye sınava girmeme karşı çıktı. Sınav öncesi Son güne kadar gireceğim diye inat edince mecburen tamam dediler. Sınav günü sınıfa girdiğimde hocalar şaşırmıştı halimi görünce. boynu çizik ve morluklar içinde, iki kolu dirseğe kadar sargılanmış birini görünce şaşırmaları da normaldi. Sınav başladığında iyiydi. Önce sayısalları sonra sözel kısımları yapmıştım. Sayısal kısımda kalemle fazla oynandığı için kol kaslarım hafiften ağrımaya başlamıştı.biraz vakit geçince sargım kanlanmaya başladı. son 1-2 sayfa kaldı dayanırım dedim kendime ama ağrı daha da fazlalaştı sorulara pek odaklanamadım. Sıraya kan damladığını fark eden gözetmen öğretmen sınav kağıdına damlarsa geçersiz sayılır diye uyarıda bulundu. Kan daha da fazlalaşınca telaşlandılar iyice. bu kadar yeter, böyle tutamam seni sınıfta diye ikazda bulundular. Nihayetinde yaptığım kadarını yaptım, çıktım sınavdan.
Her şerde bir hayır var. Belki de geçirdiğim en kötü zamanlardan biriydi o zamanlar ama şimdi düşünüyorum gözümde yapamam edemem dediğim bir şey yok. bu olanlar bana dayanak oldu. Şimdilerde bir şey olduğunda o zamanları hatırlayıp bak inat ettin başardın şimdi yine yaparsın diyorum. Gücümü ve inadımla gelen başarımı görmemi sağladı.
sol elimin üzerinde yanık izi var, yıllar oldu hiç gitmedi. annem her canım yandığında sol elimin tam da yanık izi olan yerden öper, ordan öpünce çabuk geçtiğini düşünüyor.
bir gün beni konsere götürdü, çok kalabalık vardı. ilk kez konsere gittiğim için mutluydum, annemin elini bırakıp kalabalığa karıştım. bi anda oldu her şey, o karmaşada annemi kaybettim. sesini duydum, bağırarak beni arıyordu. insanların arasından geçip anneme ulaşmak istiyordum ama bir türlü onu bulamıyordum. sanki ben yaklaştıkça o uzaklaşıyormuş gibi, elimi öndeki kadının çantasına attım. kendime doğru çektim ama o kadın annem değildi, birden kalabalığın içinden bir kol uzandı ve beni elimden çekip çıkardı. annemi görünce ağlayarak sarıldım ona ;
- anne sen olduğunu sandım, kadının çantası tıpkı seninkine benziyordu
- tamam geçti, ben buldum seni
- ama sen nasıl ben olduğumu anlayabildin? bir sürü çocuk vardı orda ve sen beni göremiyordun bile
- elinden tanıdım, elindeki yara izinden.
o yaranın elimde değil, kalbimde daha derin bir izi var. bu anlattığım elimin üzerindeki izin anısıydı, kalbimdekinin anısını anlatmaya henüz gücüm yok ..
liseliler bilmez eskiden porno dergiler satılırdı gazetecilerde. arkadaşlarla para koyup ortaya alırdık, her gün birimizde durmak suretiyle. benim sıram geldiğinde yatağın arasına sıkıştırmıştım o gün sabah okula gittim, hatırlayamadığım bir nedenle annemi aramıştım bana evde temizlikçi olduğunu ve müsait olmadığını söylemişti, hemen aklıma dergi geldi ;
saul: anne benim odama girmeyin, temiz benim odam
annem: saçmalama ne zaman temiz oldu senin odan, senin odan 2 günde temizlenmiyor.
saul: ya girmeyin işte
annem: olmaz her tarafı temizlenecek
saul: iyi yatak temiz bak
annem: ya bi sus ben biliyorum nelerin yapılacağını
saul: ( iç ses şimdi b*ku yedim ben) iyi tmm
akşam eve gittiğimde, annem suratıma bakmaz;
saul: naber anne
annem: yazıklar olsun sana, o ne lan öyle terbiyesiz
saul: tmm babama söyleme sakın
annem: ne söyleyeceğim be, oğlun terbiyesiz mi diyeyim, oğlun sapık mı diyeyim.
saul: hemen onun oğlu oldum vay be.
Orta okuldayken kıyafet alışverişini köye kurulan pazardan yapardık. Buradan aldığım pantolonları evde ne kadar düzgün ütülersem ütüleyim giydiğinde hep paçalardan sağa yada sola kayardı. Düz durmazdı. Ben yıllarca bacaklarım yamuk zannettim meğersem dikişlerdenmiş. Rodi den aldığım ilk pantolonla farkettim bunu.
Ufakken bilgisayara format atılmıştı galiba bizim. Ben de counter 1.5 oynuyordum o ara. Halamın oğlu da 1.6 alıp gelmişti. Ben de zırlamıştım 1.5 isterim diye. Şimdi 1.6 hastasıyım amk.
iş için gidilen karadeniz seyahatinde tek başıma yoldayım, doğu karadeniz civarında aracı hızlı kullandığım için radara giriyorum ve çevirmede polis aracımı kenara çektiriyor. aynı zamanda arkamdan gelen aracı da durdurup, ikimize de ceza yazmak için evraklarımızı istiyor. arkamdaki araçta yaşlı bir karadenizli çift bulunuyor, adam araçtan inerken "senin yüzünden ceza yedik" diyor bana. ardından polis işlemleri yaparken, yaşlı teyze de başını açık ön camdan dışarı çıkartarak, "senin yüzünden ceza yedik" diyor. akabinde ben sinirleniyorum ve niye benim yüzümden yiyeceksiniz ya, yolda gidiyoruz işte, ne alakası var bende demem üzerine, teyze bombayı patlatıyor, "uşağum bizum hız göstergesu pozuktur da senu takup ettuk" diyince, ben ve polis arkadaşlar gülmekten bir 15 dakika kendimize gelemedik.
yaklaşık 10 yıl evvel bizim aileyle muhabbeti olan doktor bana mezarlıkta 5 lira veya o civarda bir kağıt para vermişti. o zaman da kabul etmeyip "ben 250 bin lira isterim" demiştim. hani sıfırları fazla ya ben de çocuk aklı işte kağıt 250 bin lira istemiştim. hiç unutmuyorum.
ufo gördüm. unutamıyorum, pencereden bakarken uzakta, havada yanıp sönen ve dönen ışıklar gördüm. bir uçak dönemezdi, uzun süre baktım. hiç hareket etmiyordu orada öylece dönen bir uzay gemisiydi bu. sonra bir arkadaşımı çağırdım ona uzay gemisini gösterdim. meğersem sisten görünmeyen bir tepenin üstünde yanıp sönen ışıklarmış sadece. öyle yıkıldım yani. daha bu gece oldu bu. çok üzgünüm hala. koskoca evrende yine yalnızız. ayrıca sonradan hatırladım, miyopum ben.
26 eylül 2013 bu tarihi unutamıyorum, ilk gerçekten aşık olduğum zaman. (tarih yakın bebe sanmayın 19 yaşındayım ben endüstri de okudum kız yüzü görmedim ondan.)
Çocukluk zamanlarıydı. Karşılıksız bağlıydım birine. Belki oturup bir muhabbet etmişliğimiz bile yoktu ama ben ona aşıktım. Zaten ondan sonra da kimseye öyle saf duygularla aşık olmadım. Herşey çocukken güzelmiş ben bunu anladım. Unutamadığım şey de ona duygularımı söylettirdiğim gündü. Belki hayatında neleri silmek istersin deseler o anı silmek isterdim. Çünkü o günden sonra hiç bir zaman aşık olmıcağıma inanmıştım. Aşkın yalan olduğunuda anlamıştım. Acı bir tecrübeydi.
Ben 10 yaşındayken annem bana 'ilerde sadece mutlu olmak için çabala gerisi gelir canım oğlum' dedi. Okulda öğretmen bana büyünce ne olmak istediğimi sorduğunda 'ben mutlu olmak istiyorum' dedim. Ona karşılık öğretmen bana soruyu anlamadığımı söyledi ama ben öğretmen hayatı yanlış anladığını biliyordum.
