Kendime çok kızıyorum. Düşünmeden hareket ediyorum. Yapmamam gereken şeyler yapıyorum. Çok köşeye de sıkışmış hissediyorum. Her şey üstüme üstüme geliyor. Bilmiyorum ben ne yapıyorum. Zor bir dönemden geçiyorum. Nasıl işin içinden çıkacağım onu da bilmiyorum.
Sadece bir konuda da değil birkaç konuda yanlış şeyler yaptığım bok gibi bir dönem.
yıllarca haksız yere hapse atılıyorsunuz... işkence ve zulüm yıllar sonra son buluyor, eve dönüyorsunuz.... tüm aileniz öldürülmüş.. resmi rakamlarla 50-bin...
sadece insan olanı alakadar eden ızdıraptır. acının zirvesidir!
Bu grubun bana tekrar musallat olması ile trump ın tekrar abd nin başına gelmesi ile bir alakası var mı? 2018 de trump başa geçtiğinde bu grup bana musallat oldu. Demokrat parti başa geçtiği zaman duruldular. Bunun alaka seviyesi ne? Şaka gibi.
Bu grubun bir insana musallat olma sürecini, ne yaptıklarını, nasıl yaptıklarını, karşılarındaki hedef insanla nasıl oynadıklarını, öncesi, alıştırma süreci ve sonrasını, bir insanın algısını nasıl bozduklarını temelde bütün süreci bir başka insana nasıl anlatırsın?
Şimdi düşünüyorum bunu konuyla alakası olmayan hiçbir insana anlatamazsın. Anlamaz. Ben anlayabildim mi ki sanki? Üniversite 1 de ilk gördüğüm ve düşündüğüm zaman da aklım almamıştı. Böyle bir grubun benle işi ne diye? Tuhaf. Ama daha da tuhaf olan bu grubun hala daha inada binip yaptıkları şeye devam etmesi. Veya böyle bir şeye izin verilmesi, müsammaha gösterilmesi, onay verilmesi.
Dünyayı yönettiklerini iddia eden insanlar iyi insanlar mı?
Ya eskiden anneannemlerde kaldığımızda bu saatte uyanıp yatağımızdan çıkmadan kuzenlerimle çizgi film izlerdik.
Niye artık hiçbir şey o anın verdiği tadı vermiyoo:(
Son birkaç gündür berbat şeyler yaşadım ve aslında hiçbiri benden kaynaklanan bir durumdan dolayı gelişmedi. Gerçi şu saatten sonra neden olduğu, nasıl olduğu hiç önemli değil ancak yine de insan ister istemez tuhaf düşünceler içerisinde kaybolabiliyor. Sadece, en azından daha önce; herhangi bir sorun olduğunda neyse geçecek zaten, düzelecek diye düşünebiliyorken, sadece biraz düşünüp geçiştirebiliyorken şu anda bu düşünceleri ne aklıma getirebiliyorum ne de bu davranışlarımı eskisi gibi gerçekleştirebiliyorum. Biraz açık olmam gerekirse de gerçekten kalbimi kırmış şeylerden biri olmalı ki böyle. Bilmiyorum. Sanırım sadece insanlar artık bir fazlalık gibi geliyor ve tek yapmam gereken bu düşüncelerin düzelmesini bekleyebilmek. Öyle işte.
Bitecek otopsi. Hepsi.
"Kendi geçtiğim süreçlerden size pek bahsetmiyorum, böyle olunca da sizi tekrar tekrar hayal kırıklığına uğratmış oluyorum, farkındayım. Hepimizin hayatında farklı süreçler var, benim sürecim de bir şeyleri gerçekten değiştirebilmek istiyorsam sabredip zamanı gelene kadar susmamı gerektiriyor. Merak etmeyin, zincirlerimi kırdım, geliyorum. Şimdi kuracağım cümledeki kabalığımın kusuruna bakmayın, fakat yakında Youtube'un içinden geçeceğiz:) "
psikolol gerçekten saygı duyduğum bir insan... üniversite 3 te yazlıkta ceviz toplarken ilk bu tür bir videonu izlediğim zaman ne dediğini veya anlatmak istediğini zerre anlayamamıştım. üniversite 3 sonundaki kpss sınavına girmeden önce kendime bunu sorduğum zaman ne kadar büyük bir hayal kırıklığını yaşadığımı anımsayamıyorum bile. aynı süreç. 0 fark.
erkeklerde intihar etme oranının en yüksek olduğu aralık 19-23 yaş aralığıdır. bu orta yaş bunalımının getirdiği bir şey mi başka bir şey mi bilmiyorum. ama bildiğim bir şey 2 defa öldüm. 3. kez yaşamaya karar verdim. ee sonuçlar nerede peki?
bir bakalım. iyi bir işim var. çalıştığım yer cillop. yönetimde yer alabilirim. yüksek lisans yapabilirim. yurtdışına gidip kendimi geliştirebilirim. evlenebilirim. başka bir alana yönelebilirim vs. vs. beni ne engelliyor? sorun nedir? ben neyi kafaya takıyorum. terörist bi hacker grubunun her an yaptığım işe, aileme, bana, çevreme musallat olması.
ama bunları da geçtim artık sanırım. bir itiraf psikolojim hiçbir şeyi kaldırmıyor. yok imkansız belki de. bir ihtimal diyelim. hiçbir şeyi kendimden saklamıyorum. gerçekten bir kadını kendinle evlenmeye nasıl ikna edersin?
bu anime nerden çıktı hiç bilmiyorum. hayatta bir şeyleri edinimlemek istediğin zaman içime çöken o uğursuz histen dolayı mı buna dayanamıyorum? psikolojik olarak gerçekten hasta olduğumdan mı? yoksa asli bir biçimde zaten bunları normal bir insanın kaldırmasının imkansız olduğundan mı? cevap hepsi. dayanılmaz bir psikolojik ayrım. sonunda aklımı kaybediceğim bir gelecek.
ama her şeyi sktir edelim ve karanlık geleceğe yürüyelim. gece biter. deniz bir kez daha görülür. güneş bir kez daha doğar. ben nerede ve ne durumda olurum. kader gösterir. çocukluk ve ergenliği tamamen bırakmanın bedeli mi ağır. hayatı bu halde kucaklamanın mı?
gün gelir güneş bir kez daha doğar. gün gelir güneş batar. devran hep döner. güneşin batacağını kabullendim. güneşin bu şekilde olcaksa da batacağını kabullendim. ama madem yaşamaya karar verdim, istediğim güzel günleri de görerek yaşasam evet olur. güneşli günler görünceye kadar kalbimi karanlığa boğmak mı? güneşli günlere değmeli.
Üstteki vatandaş o kadar negatif enerji yayıyor ki... ben reel hayatımda bile sürekli şikayet eden, olumsuz şeylerden bahsedip duran insanlarla konuşmayı azaltıyorum; yaşama sevincim tükenmesin diye.
Vay anasını tam üç ay olmuş.
Kendimi Uyumaya çalışırken hatırlıyorum.
Korku bir yandan heyecan bir yandan..
yorgunluktan uyuyakalmıştım.
Sabahın beşinde gelen hemşire beni uyandırırken hem beni hem kendini korkutmuştu.
Ve bana bir çorap uzatmış, Ameliyata girmeden bir iki saat öncesinde giymem gerektiğini söylemişti.
Sabah oldu.
Soğuk bir salonda sıramı bekliyordum.
Saydım tam 12 hasta vardı ameliyata alınacak.
Bir doktor durdu salonun ortasında.
“Doktor Serdar’ın kardeşi kim” diye seslendi.
Benim! Dedim.
Geldi yanıma.
Ulan bu kadar mı benzersiniz birbirinize dedi.
Oysa çok benzemiyoruz ama olsun absbs.
Beni rahatlatmaya çalışıyordu.
Emin ellerde olduğumu, korkmamam gerektiğini.
Bir müddet sonra abim geldi.
‘Var mı lan korku’ diyordu gülerek.
Var tabi olum olmaz mı..
Ameliyathaneye götürülürken..
Allahım kapıları neden kapatmazlar anlamam.
Her odayı görüyorum sedyede ilerlerken.
Kesilen mi dersin biçilen mi dersin..
Neyse derin nefes al dediler aldık.
Uyandığımda yine soğuk bir salondaydım.
Göğsümdeki basıncı tarif etmem imkansız.
Kalp atışlarım belki de dakikada 150 yi vuruyordur.
Bir hastanın çığlığı vardı.
Hemşire ona “bak böyle yaparsan seni yoğun bakıma alırız” diyordu.
Ben de korktum bu durumdan.
Lan dedim beni de alırlarsa..
Sakin kalmaya nefesimi düzenlemeye çalışıyordum.
O sırada yine abim geldi.
Sanki Mehdi gelmiş gibi sevindim.
Morfin düğmesini uzattı bana.
ihtiyacın olacak dedi.
Ve Sonra normal odaya aldılar beni.
Şimdi bakıyorum da zaman ne hızlı geçiyor.
Ve biz insanlar hastalıklar karşısında ne kadar zavallıyız.
En nihayetinde iyileşebilmek ve sevdiğim insanlarla bir arada olmak ne güzel.
Hayatta dert ettiğim bir çok şeyden arınmış durumdayım.
Bir şeyin çözümü varsa yeterli.
Allah kimseye çözümsüz dert vermesin.
Hasta olan ya da hastası olanlara da şifa diliyorum.
hayata atılmama engel olan şeyin ne olduğu kendi içimde belli. ama burada bir sınır var. ne hacker grubu ne de başka bir şey. nihilizm mi? unutmaya çalıştığım bir şey.
attığım her adımda, aldığım her nefeste yüzüme çarpan şey.
müzikle uğraşmak istiyorum. engel ne?
yazılımla uğraşmak istiyorum. engel ne?
bilgisayar oyunu oynamak istiyorum. engel ne?
müzik dinlemek istiyorum. engel ne?
arkadaşlarımla buluşmak istiyorum. engel ne?
tıp fakültesine girip doktor olmak istiyorum. engel ne?
diş hekimi olmak istiyorum. engel ne?
sadece sakinlik ve huzur istiyorum. engel ne?
bu sınavı kazanmak istiyorum. engel ne?
ailem tarafından takdir görmek istiyorum. engel ne?
güzel bir gelecek istiyorum. engel ne?
evlenmek istiyorum. engel ne?
ben ne istedim ki istediğim şeyi aldım. en, en sonunda vardığım nokta neydi? nihilizm in doruk noktası. ailem olsun. başka bir mesleğe geçeyim. bir şeyleri elimde tutayim? bir şeyleri kaybetmek, bir şeylerin elinden avucundan istemeye istemeye gitmesini izlemekten daha acı verici ne olabilir? hepsi bir yara, hepsi bir insanın başına gelen bi şey.
ama belki de bu noktada olması gereken şey geçmişi silmek. anıları silmek. keskin bir şekilde perdelemek. bu psikolojide olmaz. yaptığım şey ölen birisini düşünen birisinin her gece defalarca kez kahırlanıp ağlamasından farkı yok. ne ölen gelir ne bu kahır biter ne de bu karın bu şekilde doyar. kahırlanacaksam da bu durumda olmayacak. bu psikolojiye ne kadar süre dayabileceğimi hiç bilmiyorum çünkü. güneş bir kez daha doğar.
güneş batar, doğar. düşünmeyi bırakalım. güzel değerler ve istekler benimsiyorum. ama engeller var belki de. psikolojimin 8 yıldır bozuk olduğu gerçeği...
bunu çok önceden fark ettim ama elimden hiçbir şey gelmedi. psikolojim gerçekten bozuk mu? içime çöken karabasan da neyin nesi? neden her sabah tecavüze uğramış gibi kalkıyorum. bu hissiyat da neyin nesi? son 3 yılımda bunu tescilledim. evet her şey kendiliğinden gerçekleşiyor. yaşamam mucize. kimlerin sayesinde? ne nereden geldi ki nereye gidiyor?
"Ulaşılacak saadete kaç kapı daha var?
Açtım, açtım kapıları, girdim
Bomboş evlere vardım
Yardım lazım bana, şansım yaver sanma"
ne istiyorsun ki nelere ulaşamıyorsun? gerçekler nelerdir? yolun ne? önünde iki yol var. birinin sonuçları nedir? diğeri nedir? gerçekleri kabul et. gerçekler nedir? bla bla bla. şu an uğraşmak istediğim şeyler değil belki de. unutalım. şu anki gerçek psikolojimin harbi bozuk oluşu ve tedavi almam gerekliliği.
su akar yolunu bulur. ben böyle yaşamaya okeydim.
güzel değerler. olmayacak veya olacak. normalite nedir ki anormalite bu olsun. yaş oldu 25. normalitemde şu an evli olucaktım ve 1 çocuğum olucaktı. muhtemelen kirada olucaktık. almanyada olucaktık. eşyalar tamamlanacaktı. bir tane arabamız olucaktı. annem mutlu olucaktı. ikinci cenneti yaşıcaktı. gezicektik vs. vs. 5 yıl oldu bok. güneş doğacak.
unutmamın sebebi. psikolojimin tamamen bozuk olduğunu bildiğim halde gitmemem gereken bir yolda gitmemin bedelini ödüyorum. neden hayal kırıklığı yaşadım? neden karakterim paramparça oldu? neden kendime olan güvenimi kaybettim? her şeyin sonunda neden intihar etmek istedim? ve daha yüzlerce diyemicem binlerce şey. 8 yıllık bir düşüncesel süreç. düşüncelerin sürekli değişimi neden değişti? nereye evrildi? neden her şey yün yumağına döndü?
en azından şimdilik yün yumağını çözüp kendime olan güvenimi geri getirecek birileri lazım.
iettsever isimli instagram hesabımı kapatsam mı diyorum ama bir yandan da boşuna mı o kadar fotoğraf çektim diyorum. hikayeme bakanların belki de hepsi beni takip edenlerden oluşuyor. Hesabımı dondurabilirim de aslında.
Akşam kayınvalidem eşimi arayıp yemekte ne yiyeceğimizi sordu. Eşim de ona kurufasülye pilav var yemekte, dedi. Kayınvalidemde aynı yemekleri pişirmiş. Sonra ne oldu dersiniz? iftara beş dakika kala elinde salata tabağıyla gelip eve girdi ve bildiğiniz yemek masamızda ne var ne yok diye bakındı. Sanki biz kebap vs. Yiyoruz da ona yalan söylemişiz gibi bir paranoyaya düşmüş olacak! Ben bu şeytan kadınla ne yapacağım allah'ım hiç bilmiyorum. Gerçekten her gün bir şey yapıp canımı sıkmayı başarıyor.
Green card çileni çekeceksin çaresiz. Burhan altıntop ne diyordu, sağa kafayı yedirtecegim ,ama kendini bana bırakırsan.iste bu da öyle.birak kendini yapacak birşey yok.
Sen geliyorsun aklıma, avuçlarının kokusu, güzel gözlerin, gülümseyişin geliyor. Bazen gün içinde geliyorsun. Birşey ansızın seni hatırlatıyor ama çoğu zaman kafamı yastığa koyup kendimle yüzleştiğimde aklıma geliyorsun.
Önce gülümsetiyorsun, kış günü yüzünü gösteren güneş gibi Sonra araya bir kara bulut giriyor hepsi aniden yok oluyor, üşüyorum.
Kendi kendime kahrediyorum, birşeyler söylemek istiyorum, boğazıma düğümleniyor.
Böyle olsun istemezdim ama oldu işte şimdi ben en güzel duyguların katiliyim. Özürler dilemek bile arsızca.
Ama bir gün, olur da bir gün beni affedersen ki hiç sanmıyorum ama bir gün beni affedersen belki zamanın öfkeni sildiği bir gün onca güzel anı hayal kırıklığına galip gelirse;
