gülmek için, ufak bir mutluluk için bahane arar bir haldeyim. içimdeki korkulara, umutsuzluklara, kötü düşüncelere karşı bir savaş veriyorum. düşman gittikçe güçleniyor fakat, beyaz bayrağı sallamam an meselesi.
bir yandan annemi düşünmeliyim, bir yandan kardeşimi. bir yanda işim var, diğer yan hislerim. nereye çekersen çek, hangi savaştan kaçarsan kaç. bir diğeri illa ki karşına çıkıyor. rahat vermiyor. üzülmekte çözüm değil çünkü sonuca bir etki etmiyor. şuan dalgalı bir denizdeki gemi gibiyim. ne yaparsam yapayım, denizin insafına kalmış kaderim.
sonuca ne yaparsan yap, etki edemediğim bu boktan süreç umarım çabucak biter. çünkü en kötüsü bu durağanlık. kötü sonucun bir şekilde üstesinden gelebilirsin, iyi haberde de sevinirsin.
böylesi daha zor ama fırtına öncesi sessizlik derler ya, o sessizlik uzadıkça fırtına insanın gözünü daha bir korkutuyor. korkuyorum ve ciddi manada dayanağım yok. ben varım, düşersemde tek düşmeyeceğim. ailemde sırtımda. elime de bir sopa vermişler. önümde ince bir ip, cambazlık geçmişim olmasa da yolum ipten geçiyor. tek düşecek olsam bir sıkıntı yok ama düşersem tek olmamak çok ağır.
doğaya dönmek istemek,ama fazla da şehirden uzaklaşmamak.şöyle en çok 15 dakkada ulaşabilip biraz durup geri dönmek.tabi doğa derken etrafı çitle çevrili kişisel doğam.
hala ruhumun yaralarımı sarmakla meşgulüm. zaman zaman kanıyor, zaman zaman acıyor, zaman zaman enerjisini tüketiyor ama iyileşecek, çünkü iyileşmeli...
karla karışık yağmur gibi, yağmuru severim ama karın soğukluğu huzursuz ediyor, yağmurun toprağa umut olmasını istiyorum ama kar tedirgin ediyor bilmiyorum nasıl hissettiğimi anlatamıyorum bile iyi gelecek hiçbir şey yok çünkü ortada kötü bir durum yok geçmesini bekliyeceğim her zamanki gibi.
