gerçekten öyle bi yemek yerim ki, karşımda oturan titrer resmen. '' ay kuki bırak elinden o çatalı '' deyip dudaklarıma baktıkça yakasını kazağını gevşetmeye çalışır. buna defalarca kez tanık oldum.
işte bu yüzden kızlarla yemeğe çıkmaya pek taraf değilimdir.
işin yoksa bayılana kolanya tut falan. kendimi ilk yardım elamanı gibi hissediyom. o makarnayı hufşşt hufşşt çektiğim zaman sandalyeden kalkıp kalkıp oturuyo kızlar. ağzıma gircekler sanki.
sinemada bile mısır yiyemiyom.
vardı bi ara çıktığım kız. sinemaya gitmiştik. 1 buçuk saat beni izlemiş.
film nasıldı hayatım dedim. '' ay bittim ben, çok eriticiydi'' dedi.
'' yahu etkileyici olmasın o '' dedim. hayır lan eridim ben resmen dedi.
meğer beni izlemiş zilli.
semiyom bu özelliğimi. şimdi sevişme listeme eklediğim sözlük kızları '' yemek parasından mı kaçıyosun, yeme bizi piç '' diye düşünebilir. bakın düşünülmesin lütfen. çakal değilim. sadece kötü bi özellik bu. paylaşmak istedim.
bu zamana ait değilmişim gibi hissederim çoğu zaman. farklı bir çağda yaşamalıydım aslında. öyle görkemli bir şehzade, fetihten fetihe koşmak değil isteğim, sadece bu zamandan uzak, belki bir dağ başında, belki bir balıkçı kasabasında, sessiz, sakin.
