eve ilk geldiği zamanlarda (8 sene kadar oldu) "naaaaabıyon biraaader" havasında cicikuş, babacık falan diyordu.
şimdi resmen dilenci oldu herif. elimde yiyecek bir şey gördüğü anda babacık, cicikuş demeye başlıyor. hiç selam sabah yok. ne zaman bisküvi, meyve, çikolata görse hayvanın dili açılıyor; başka zaman konuşmuyor hiç.
çay içiyorum, yine aynı havalar. versem çayı lıkır lıkır içer yalnız, öyle bir şerefsiz.
kangal köpeği diye aldık, mangal köpeği çıktı hesabı.
Kışın çekmiştim bu fotoğrafı. Kuşun adı çiko'ydu. Uzun bir süre bizimle beraberdi. Şimdi ise vefat etti. insan gibiydi. Beni görünce, sesimi duyunca konuşmaya başlardı. Kafesinin kapısı hep açıktı. istediği zaman girip istediği zaman çıkıyordu. Gece bizi hiç rahatsız etmiyordu. Bir kere hastalandı, ishal oldu. Tüylerini kabartıyor, başını kanadının içine sokuyordu. Hemen veterinere götürdük. Gerekli müdahele yapıldı. Burada başlığını da açtım hatta. Ama fayda etmedi. Ertesi gün kaskatı bir şekilde cansız yatıyordu.
