memlekette etrafında gördüğü ve sinir olduğu durumları anlatması için, bi nevi anket usulü de denebilecek şekilde yazmasıdır.
ben ilk olarak bugün * ağız ve diş hastalıkları hastanesinde yaşadıklarımı anlatacağım sevgili seyirciler. bugün sabahın 8'inde kahvaltısız gittim dişim için. hepsi hepsi bi' 20 lik diş * çekimine gittim. ve öğleden sonra olana kadar bi' şekilde oyaladıktan sonra randevu tarihi verdiler; 4 ocak 2010. evet yanlış okumadınız, şaka gibi. ben de şaka sandım ama kadın hayır ciddiyim dedi. bak saati bile belli sabah 8'de geleceksin dedi. hey allahım ne günlere kaldık. acil çekilmeli dediği diş için sekreter 2010 yılını veriyor. çok sinirliyim sözlük çok.
yani simdi 1 ay oncesinden aliyorum illaki cam kenari biletimi*, geliyorum bakiyorum sen evet sen koridor bileti sahibi yerlesmissin kenara yuzunu de donmussun pencereye. uyaniiik, cakal seni ? hayir madem kenari seversin, al biletini onceden. sana da cok kiziyorum bak, arti biktim vallaa.
kırmızı ışıkların daha uzun, yeşil ışıkların daha kısa olmasına sinir oluyorum. ya da tam ben yetişecekken ışıkların birden kırmızıya dönmesine de. sanki ışıklar bile benle dalga geçiyor zamanlama konusunda.
hiç kimsenin ayağına dolanmayan poşetin o kadar kalabalık arasından gelip ayağıma dolanması beni gıcık ediyor. istemediğim bir samimiyet var aramızda, ben terketsem de her koşulda beni bulup ayağıma dolanıyor.
her sabah saatimin 5:45 te de çalmasından nefret ediyorum. özellikle yağmurlu günlerde, hava kapkaranlıkken sabahın tüm ayazını bünyemde hissettiğim zamanda kalkmak ve gün boyu tekrar o yatağa dönemeyeceğimi bilmek bütün sinirlerimi geriyor.
her sabah bindiğim metrobüsün kalabalık gelmesi de ayrı bir sinir bozucu etken. işte bugün sırf bu yüzden yarım saat erken kalkıp metrobüsün ilk kalktığı durağa kadar gidip ordan boş metrobüse bindim, yarım saat az uyudum ama değdi doğrusu.
sözlüğe kocaman bi entry girdiğimde tam entrymin son cümlesini yazıp ekle butonuna basıcağım zamanda netimin kopmasına da kızıyorum, hatta sinirlenip bir daha yazmadığım zamanlar çok oluyor.
insanların bu kadar iki yüzlü olmasına da sinir oluyorum. yüzünüze devamlı gülüp,arkanızdan tonlarca iş çeviren, her zaman gülen veya her zaman surat asıp, devamlı anlatabilcek derdi olan ve kendini dünyanın merkezinde sanan insanlarada, sanki sadece dünyada kendi dertleri varmış gibi... orta yolda olmayıp devamlı sağ ve sol şeride geçmeye çalışıp trafiği katledenler gibiler, hayatıma müdaheleleri bazen can sıkıcı oluyor. görmezden gelmeyi denemekte çok bir işe yaramıyor, zincirleme kaza hesabı...
kelebeklerin hiç bir zaman elimde çok uzun süre kalmaması da beni kızdıryor. onları çok sevmeme rağmen hepsi ellerimden uçup gidiyor, nitekim o gün içerisinde görebilceğim kelebeği bir kere daha göremeyeceğim gerçeğinle yüzleşince daha da kalbim buruluyor, ne de olsa bir gün ömürleri.
ve son olarak ta boş nutella kutusunu dolapta bulmak. sanırım hislerimi anlatmaya kelimeler kifayetsiz kalıcak, kızgın olmak için gayet yeterli bir sebep.
asansorde sigara icenlere kiziyorum ben. yanimda olsa illaki uyaririm ama cagrilan asansore bi biniyosun, zaten 5-6 metrekarelik olan alan bana daha da ufaliyor.
telefonda rakamlari tek tek degil de 2'ser 3'er okuyana kiziyorum ben. beceremiyorlar cunku. misal 3240522'yi sen otuzikikirkbesyuzyirmiiki dersen karisikliga sebebiyet verirsin, o dediginden 3245122 de cikar cunku.
bak simdi bu cok populer; turkce konusurken araya ingilizce kelime sokusturanlara kiziyoruz, ama herkes kizmali. ***. evet dogru burhan yapiyor, guluyor geciyoruz, yetiyor o, peki. kizmaktan ziyade adlarina ben utaniyorum o kisilerin*, ingilizce bilmeyen varsa icimizde hemek turkcesini soyluyorum**, kullanani bozuyorum da bozuyorum.
