Henüz 7-8 yaşlarında iken bir mahallemizin girişinde oturan aksi bir ihtiyarın Alman kurt köpeği tarafından mahallenin bütün çocukları gibi sürekli taciz ediliyor, eve gitmek için yukarı ya da aşağı sokağı dolaşmak zorunda kalıyordum. Bir gün dalgınlıkla bodoslama aksi ihtiyarın evinin önünden yardırmışım elimde ekmek var, hain kurt henüz 50-60 metre gitmeden kapıdan kafasını çıkardı, göz göze geldik, hırlamaya başladı, dişlerini görünce ben direk topukladım. Ben koşuyorum, ama o benden hızlı koşuyor, bir ara tökezledim yere düştüm, kafamı çevirdiğimde dibimde bitmişti zaten, ağzını Kocaman açmış totomdan ısıracak, can havliyle bir tekme attım tam çenesine geldi, hayvan can havliyle kaçtı ben götü kurtardım; ama ondan sonra ben de köpek hayvanı bir fobi haline geldi, yavru köpekten bile korkar oldum.
Aradan yıllar geçti, “bu korkuyu yenmeliyim, eşek kadar adama köpekten korkmak yakışmıyor” dedim gittim bir köpek sahiplendim. Madem korkuyorum vahşi bir köpek sahipleneyim, ulannnn nolacaksa olacaksa olsun dedim, bir dogo argentino yavrusu aldım. Köpek dişi, erkek olsa alex koyacaktım ismini, madem dişi daiane olsun dedim, Alex’i çok seviyorum, Alex’ten ötürü yengeyi de seviyorum. Koyduk adını maceramız başladı, ben fobimi yendim evet ama daha önemli bir şeyin farkına vardım; hayatta hiç kimse sizi köpeğinizden daha fazla sevemez bunu öğretti bana kızım. Dünyanın en vahşi köpek ırklarından birine mensuptu lakin hiç bir çocuğa hırladığını görmedim, kimseye saldırdığına şahit olmadım, dünyanın en uysal hayvanıydı. Abartı gelecektir ama o öldüğünde şöyle bir düşündüm, çok az insanın ölümü onun ölümü kadar üzmüştü beni...
