ben onun gülüşüne öldüm, o benim ölüşüme güldü diyebileceğim bir durumu kabullendim. sizin üzerine titrediğiniz, onun her hastalığında telaşla iyileşmesini beklediğiniz insan, sizin hastalığınızda yalın bir "geçmiş olsun" mesajı gönderip umursamadan hayatını devam ettirebiliyor. oysa uzun süreli emek verdiğiniz bir ilişki bir vefa gerektirirdi. artık ne sitemin ne kırgınlığın sebebini açıklamanın faydası yok. kabullendim. kabullendim ki boşuna vefa beklemişim...kabullendim ki onun beni bu kadar üzülebilmesinin tek sorumlusu benim. ve yine kabullendim ki birine fazla değer verirseniz ilk harcadığını insan siz oluyorsunuz. affetmek? bu kelimeyi kendi kelime dağarcığımdan kaldırmak istiyorum.
Sözlük bilinmeyen bir hastalığım var. Ayaklarım, ellerim yanıyor, rahat uyuyamıyorum. Hastaneye çok defa gittim, şeker midir diye ama temiz çıktım. Bu benim için korkunç bir şeydi, bazen yazı bile yazamadığım oluyordu sınavlarda sırf bu yüzden. Hatta bu entriyi girerken bile avuçlarım yanıyor.
Belli ki bu böyle devam edecek, bir kaç yıl öncesine kadar bunu bir problem olarak değil, bana lutfedilmiş bir ayrıcalık olarak görmeye başladım. Allaha çok şükür kolum bacağım sağlam, gözünü, kulağını kaybetmiş arkadaşlarımın yanında "ellerim yanıyor bee uff" diye homurdanmamın yanlış olacağını düşündüm ve bunu kabullendim. Hayat bu, değiştiremiyorsan, kabulleneceksin.
