Bu aralar 7 sene önceki sevgilimi çok hatırlıyorum. Aramızda hiçbir duygusal bağ yok. iletişim zaten kurmuyorum dolayısıyla ama bu kadar çok hatırladığım için de tedirginim bir. Ya başı çok kalabalık çok işi var ya da Allah korusun başı dertte. Çünkü benim duygulanımlarımın altından genelde olumlu şeyler çıkmaz.
Bazı kaygılar hiç bitmese bile her şeye rağmen yaşamak güzel, şükretmek güzel. Bugün banyo yapmayı geç hatırladığım için sabah değil akşamüstü yaptım. Kendimizi sevmek çok güzel bir duygu. Kendimizle barışık olmalıyız.
Erkek olmadığım için şu anda bira almaya çıkamıyorum. Biri bana bira getirsin sizi gidi gece vakti rahatça sokağa çıkabilen köleler. Her özgürlüğün bir bedeli vardır. Gidin şimdi tborg extra getirin.
Birileriyle tanışmak ve sohbetimi daha ileriye taşımak adına bana basit veya büyük bir şey itiraf et diyorum. Şu huyum hiç bitmedi. Bitmeyecek de anlaşılan. insanlarla tanışmak için yeni ve eğlenceli bir yol sunuyor bana. Üstelik sonsuza dek bende kalıyor.
Kendimle başbaşa kalmayı, karanlık ve ıssız sokaklarda tek başıma dolaşmayı, zaman mekan unutacak kadar sarhoş olup dans edip eğlenmeyi, kedimi, örgü örmeyi çok özledim.
Kredi borcumun olmadığı, ek iş yapmak zorunda kalmadığım, markette hesap yapmadan ihtiyaçlarımı alabildiğim, Para hesabı yapmadan ay sonunu getirebildiğim günleri çok özledim.
19 yılı renault ile geçmiş biri olup bir kere bile opel sahibi olmamamıza rağmen opel'e karşı gizli bir sempatim var. özellikle gm opel'leri benim ayrı hoşuma gidiyor.
Neden bu kadar sik sok insan var aq ya. Her birinde ayrı bir mallık. Yarabbim anlıyorum hepsinin bir nedeni var, herkesin kazandırdığı bir şeyler, kaybettirdiği bir şeyler illa ki oluyor da yani biraz daha normal olamaz mıydı.
Çok uzunca bir süredir yas tutmuyormuşum bu gece onu fark ettim. Yani yas tutmak denemez buna ama bir acıya, zamanında ve belki içten içe tabii ki hala çektiğim bir acıya kendimi verip ağlamamıştım uzun zamandır. Bu gece annemin fotoğraflarını açtım. O buzdolabında asılı ve odamda ve evin farklı farklı yerlerinde asılı eski güzel fotoğraflarını değil. Son zamanlara ait düşünmek istemediğim, acıyı tekrar hissetmek istemediğim, onun yerine kendimi koymak istemediğim zamanların fotoğraflarını. Yüzünü inceledim, o zamanları düşündüm. Tekrar andım yani onu, bu kez bi anıyı hatırlamak gibi değil, annemden bahsetmek gibi değil. O acıyı hissetmeye izin vermek gibi andım. Üstünden 4 buçuk yıl geçmiş. Ne kadar uzun ve ne kadar yavaş ve ne kadar hızlı. Hayat kurdum. Hayat kuruyorum. Artık yaşlanıyorum yavaş yavaş dediğim zamanlardayım. Eski fotoğraflar gençlik fotoğraflarım gibi. Aynaya bakmaktan nefret ettiğim tüm o zamanlar ne kadar güzelmişim. Ve farkında değilmişim. Ne kadar garip bi his. Belki tekrar yazdığımda çok daha farklı bir yerde farklı bir noktada olacağım. Bir gün artık üşenmediğim bir gün, yıllarca sakladığım hatıraları hızlıca atabileceğim. Tıpkı yıllardır dolapta bekleyen ve kıyamadığım ama artık bi hınçla bi poşete doldurup çöpün kenarına koyduğum kıyafetlerim gibi. Hayat her şeyi silik bi anıya çeviriyor. Ve zaman geçtikçe daha silik daha özensiz kılıyor. Yeni şeyler anlam kazanmaya başlıyor. Hayatımın kalanını da bu hızda göz açıp kapayıncaya kadar bitireceğimi artık biliyorum. Artık zamanın ne kadar hızlı bir yiyici olduğunu anlayabiliyorum.
Yeme atağı geçirdim ve tartıda +5 fazlayım. Beden algım çok bozuk. Haftalarca sırf zayıf kalmak için sadece salata, çorba, tavuk göğsü tüketip şekersiz sütsüz kahve içip bir anda gelen yeme atağıyla içine tükürüyorum. Sonra fazla kilolu ve uzun boylu herhangi bir kadın gördüğümde ağlayasım geliyor çünkü bu işe hiç başlamadan önce ben de öyleydim, tekrar öyle olmak istemiyorum.
Bir yakınımız biraz akilsiz bir adam. Saçma sapan bir suç işlemiş bir yerde hapse attılar şimdi. Çok yatmayacakmış ama on beş yaşındaki oğlunu oto tamirciye çırak olarak vermişler mecburiyetten. Çocukta biraz özel bir çocuk okuyamadı o yüzden. 3 kardeşler bir De yeni bir bebek doğdu. O kadar üzüldüm ki çocukları için. Bugünlerde neden hep kötü şeyler duyuyorum bilmiyorum. Dünya bu kadar kötü bir yer miydi?
Gece aklıma şapşahane kahvaltılıklar geliyor. Sabah yapmaya üşeniyorum. Akşam olunca mahçup oluyorum kendime. Yarın bunu yapayım diyorum yine üşeniyorum. Üşenmesem harika biriyim aslında.
Hayat yaşanmamış sayılmamalı. insan bazı şeyleri düzeltemiyor. Hataların özür dilemek dışında geri dönüşü olmuyor. En ufacık karar bile hayatımızı etkileyebiliyor. Bu da geçer diyorlar ama bazı şeyler ancak ölünce geçiyorsa öyle geçmesinin ne anlamı var. Hayatın anlamını düşünüyorum, hayatın anlamı zevk almak. Bazen insan yaşamaya mecbur olduğunu düşündüğü için de yaşayabiliyor ve bu kötü bir şey değil bence. Galiba hayatı çok da ciddiye almamak lazım mutlu olmak için ama hayattan zevk almak lazım.
insanlar patır patır en derin sırlarını dökülüyor bana. Bin yıldır görüşmediğim biri benimle bir şekilde tekrar iletişime geçince geri sayıma başlıyorum acaba ne yumurtlayacak diye. Ne olursan ol gel ekolü biri de değilim vallahi çok enteresan.
