sözlük yazarlarının itirafları

yalnızlıktan bi bok anladığınız yok.

bir hafta sonra 43 yaşına gireceğim. dile kolay 43 sene. .. bir başka deyişle bana ayrılan 42nin sonuna gelmiş olacağım. hatta geldim de, uzatmaları oynuyorum şu anda. 43 ü düşününce, telaffuz edince gözlerim doluyor. hangi ara geçti bunca sene?

daha dün değil miydi teyzemin taa erzurum'dan kendi derslerini bırakıp, benim ilk sömestrem, ilk karnem için kalkıp gelişi ve okulda bana sürpriz yapışı... daha dün, ilkokul 4. sınıfta hiiç haberimin olmadığı babamın kızıyla tanışıp bayılmıştım.. daha dün, matematikten 3 aldığım için hüngür hüngür ağlıyordum , bundan birkaç gün öncesiydi ilk kez okulu ekip, yapacak bir şey bulamadığım için kütüphaneye gidip 7 saatimi kütüphanede geçirişim, anneannemle karşılıklı kahveyle beraber sigara içişim ve bunu annemden saklayışımız. daha dün anneannemi, herşeyimi kaybedişim, dün annemi , dün teyzemi yolcu edişim....

iç hesaplaşmalar geç başladı bende . 42 yaşın sonunda. geriye dönüp kendimi bizim ailenin kadınlarıyla kıyaslıyorum 4 yaşında kim neler yapmıştı ve ben neler yaptım?

annem 42 yaşındayken ben 12 yaşındaydım ve annem 2 çocuk sahibi boşanmış bir kadındı çocuklarına kol kanat germeye çalışan ve maalesef benim hiç bir zaman kendisini anlamadığım.. her çocuk gibi. ....

anneannem 42 yaşındayken bilmem kaç senelik lise öğretmeniydi ve pek çok öğrenci yetiştirmişti, 2 çocuk sahibiydi, idealleri vardı..

teyzem 42 yaşındayken bir çocuğu vardı, çalışıyordu mutluydu.

ben 42 yaşındayım ve hala kafam ergen gibi çalıştığı için 43ü bir son gibi gördüğüm için oturmuş ağlıyorum artık yavaş yavaş sona doğru gidiyorum diye. niye sona doğru gidiyorum ? çünkü bizim ailenin kadınları erken ölüyor. ortalama aldım 55 yaş ortalaması. kaldı mı sana son 12 sene. ne başarılır bu 12 senede ? çocuk doğurulmaz zira doğurulursa bu hesapla çocuk 11 yaşındayken anasız kalır. olmaz. çok zor annesiz kalmak. 27 yaşındaydım annemi kaybettiğimde hala alışamadım. henüz bu siktiri boktan dünyayla tanışmamış olan bir sperme bu kötülüğü yapamam ki ben zaten çook yıllar önce asla çocuk doğurmayacağımı kendi kendime milyar kez söylemiştim. elde bugüne kadar hiç kullanılmamış pırıl pırıl, cillop gibi bir diploma var, o da bu saatten sonra bir başarıya kapı açmaz. kendi çapımda uğraştığım bir network marketing işi var onda az çok bi başarı elde ettim sayılır ama, koyduğum hedefe sanırım ulaşmam daha zamanımı alır.

aslında bunca satırın tek cümlelik özeti. ölümden korkuyorum. hem de çok, hem de it gibi... ya ölürsem korkusuyla yaşayamıyorum. belki de kayda değer bir şey yapmadığım için bu yaşamda ölümden bu kadar çok korkuyorum. hayata hep " amaaan zamanı gelince olur" gözüyle baktım. zamanı gelince oldu o olanlar da. mesela liseyi 7 senede bitirdim acelesi yoktu elbet bitecekti, lise bittikten sonra ne olacaktı ki üniversite vardı, liseyi sindirmek lazımdı. üniversitede de aynı kafa hüküm sürdü, ammmaan ne acelesi var zamanı gelince biter dedim, 10 sene sonra o da sevgilim sayesinde bitti. tek ders sonsuz sınav hakkı doğurduğundan mütevellit her sene harç yatırıp staj yapmıyordum zamanı gelmemişti * neyse 10 sene sonra zamanı gelmiş ki demek sevgilimin ve bölüm başkanımın teşvikiyle stajımı yaptım, diplomamı aldım, dolaba kaldırdım.

kooskoca 42nin özeti bu işte.

yaşlanmak ve ölmek için hala çok küçüğüm sahi hangi ara neredeyse ölecek yaşa geldim ben.

Gecenin bu saatinde coşkun bir mutluluk hissediyorum ama nedenini bilmiyorum.

??

Bir güne sığmayacak kadar işim var bu gün. En iyisi hiç birini yapmayıp tembellik etmek. .

Yaşlanmaktan, yaşlanınca evlilik programlarında saçma sapan hareketler yapan amcalar, teyzeler gibi olmaktan veya gelecekte doğacak çocuklarımın beni tek başıma bırakmalarından korkuyorum sözlük.. Ölüm beni bu kadar korkutmuyor ama yaşlanmaktan çok korkuyorum sözlük..

Sözlük, benimle evlilik hayali kuruyor.
Ve çok değişik bir şekilde bende buna dahil oluyorum hem de hiç itiraz etmeden.
Evimizin hayalini kurmak, gelecek için bir sürü plan yapmak o kadar hoşuma gidiyor ki sana anlatamam.
Bazen de, erken değil mi diye düşünmeden edemiyorum. Kendimi bu düşünceden alıkoyamıyorum. Onu daha iyi tanımam gerektiğini düşünüyorum, birlikte daha çok zaman geçirmeliyiz. Aslında insan yıllar geçsede tanınmaya bilir dimi ? Bir insanı tanımak için aylara yıllara ihtiyaç yok dimi ?
Kafam karışıyor sözlük. Ne yapmalıyım ?

Birinin sizi sözleri ile öldürebilmesi kadar acıtan başka ne vardır?

Her gün her saat her dakika..

Yoruldum.

Ulan şu pazar gününde evde tek başıma oturuyorum. Utanmasam ağlayacam cidden. Sevdiğim üc dört arkadaşım vardi ikisi yurtdisina tasindi birisi sehir disinda calisiyo. Elimdeki son bir adamda müsait degilmis. Bende sans yok lan. Yalnizlik benim kaderim heralde abi. Üzülüyorum valla. Nasi bu duruma geldim nasil bu kadar yalnızlasabildim anlayamadim cidden. Ne diyim abi dicek biseyim yok. Fena bitigim cidden ya ve bu durumu duzeleltebilecek bir done yok elimde.

hiçbir anlam ifade etmese de buraya yazacağım.
hiç bu kadar dipte olmamıştım. çok kötüyüm. başa çıkma içgüdümü ve gücümü kaybettim, yenildim. kelimeler, sesler anlamsız. ifade edemiyorum. aldığım yardımlar işime yaramıyor.
YENiLDiM

bazı insanların gözlerinde derin acılar var ve bunu yine onlar gibi gözlere sahip insanlar fark ediyor çünkü aynalardan tanıdık geliyorlar.

iyi ki varsin, iyi ki sevmisim seni.

Adana dürüm ile biraya bayılıyorum.

çok güzel kaybediyorum. Alışkanlık edindim, sağlam kaybediyorum. buldum mu fazla tutamıyorum, çabucak kaybediyorum. Ne zamandır bilmiyorum ama mütemadiyen kaybediyorum. rakip tanımıyorum; kendi kendime kaybediyorum... kaybediyorum, kendimi de.

Vicdanım yok. Uzun zamandır.

Tüm saçmalamalarımın nedeni tek: Babamı çok özledim. Çok.
Rüyamda görsem ya?..

hem iyi bir insanım hem kindar, hem çek duygusalım hem de bazen bir o kadar da düşüncesiz. Sevmeyi mi bilmiyorum yoksa sevilmeyi mi?

Hocama aşık oldum, ayni yastayiz zaten ve artik onun da ilgisi oldugunu düşünüyorum ama.hic bi sey yapamiyorum dersine girip ara ara sohbet etmekten başka, bir yardım beyler bayanlar.. Bu konularda engelliyim. Ozel bi kurumda kursa gidiyorum yaş 26, ergenlik aşkı sanmayakim.lutfen

Hocama aşık oldum, ayni yastayiz zaten ve artik onun da ilgisi oldugunu düşünüyorum ama.hic bi sey yapamiyorum dersine girip ara ara sohbet etmekten başka, bir yardım beyler bayanlar.. Bu konularda engelliyim. Ozel bi kurumda kursa gidiyorum yaş 26, ergenlik aşkı sanmayalim lutfen.

Essek kadar olmussun ne yardimi. Soyle gitsin bam bam. Not ergen degilim.

Seviyorum sözlük ve bu benim için iç savaş nedenidir hem de ohalde.

Güvenmiyorum. Ve hep sezgilerim doğru çıkıyor. Bu da beni yoruyor..

huzuru kendi içinde arayacaksın.en huzurlu yerde de olsan için huzursuzsan huzursuzsundur. bu kadar. geçen sene haziranda ameliyatımı olunca yurtdışı iptal oldu gidemedim. sonra bir işe girdim okul açılana kadar. insanlar abilerim ablalarım oldular. sağolsunlar. hele bi ablam vardı öpmeden duramıyor. bunun yanında on saat ayakta çalışıyorum kahvaltı veriyorum öglen yemeklere yardım ediyorum akşam kapanısı yapıyorum. kısmetimiz yiyecek ekmeğimiz ordaymış. benim için mutluluk bir mutfak. elime tava alıyorum iki tava sallıyorum benden mutlusu yok. eskiden hayallerimi büyük tutardım. şimdi mutluluklarımı şartlar ne kadar küçük olursa olsun büyük tutuyorum. kocaman bir restoran planlamıştım planı ellerimle çizmiştim konsepti ayarlamıştım ilerisi için. olmazsada diyorum küçük şirin bir yer açıp ilerde işletmek istiyorum. mutluluk çokda değilmiş huzurda.

şimdi benim neyim eksik diye soruyorum. iletişim mi sorumluluk mu neyse almaya çalışıyorum. soruyorum kendi kendime kendimi disipline sokuyorum her gün yürüyorum dikkat ediyorum. erzurumda evimi ayarlayıp yine çalışmaya devam edeceğim. gün gelecek işte burası diyeceğim. herkes mükemmel olmak zorunda değilmiş. içim çok dolu dökmesi zormuş burasıda günlüğüm gibi oldu. itiraf ediyorum ki uzun entry diye okumazlar. birde hayatta kimse kötü olsun diye dua etmiyorum. eskiden ederdim belki ama değmez. allahım herkesi mesut etsin kim nasıl yaşamak isterse öyle yaşasın. eskiler geliyor aklima bu ara bisikletten düşmüştüm yakin arkadaşım nazikle köyde gezmiştik ortaokulda yazdigim mektup. dershane zamanları üniversiteye ilk gidiş heyecanım şimdiki alışmıslıgım ve gamsızlığım. aman be ömür sağlikli olsun da banada bir ömür vermiş sanıyorum çok uzun sürmeyecek ama olsun. elimdekileri yaşar şapkamı çıkarır hayata öyle giderim. benim rolümde buymuş.

Nolur sanki şu tuhaf hayatta insanlar bir parça sevgiyi mutluluğu esirgeyecek kadar kibirli olmasa...neyin davası amk lan bu hayat? Ne var soruyorum gerçekten ölümlü dünyada?

Arkadaş edinemiyorum. Samimi olduğum insanlardan uzaklaşıyorum. Yalnız kalmak hoşuma gidiyor ama bu defada sıkılıyorum.