beni hiç tanımamış ve tanımayacak insanlardan oluşan sözlükte bile ne hissettiğimi tam olarak yazamıyorum. telefonda tüm rehberi gezdim, arayayım canım acıyor kardeş diyeyim istedim, diyemedim. dinlemeyeceklerinden değil, hatta böyle acılardan keyif alacak psikopatlar bile o listede olmasına rağmen, korkumdan ara diyemedim telefona. sanki bilseler o zayıflıktan vuracaklar gibime geliyor yada ben ağır bir parayonağım. bilmiyorum. hala lafı dolandırıyorum anlatmamak için. sanırım anlatamayacağım. uzatmıyorum.
Hiçbir yere ve hiç kimseye ait olamıyorum sözlük.Düzgün giden şeyleri de kendim baltalıyorum sanki.Hiçbir yere sığamıyorum lan.En kötüsü de kısır döngüde gibiyim artık.Güçlü kadınım özgürüm lan ben giderim diyen tribime sokayım sözlük.Içimde sürekli bir kaçmak arzusu.. Birisi başımızı okşasa ağlayacağız sanki.Sahi niye bu kadar üzdüler ki bizi?
Ne zaman duvarlarımı yıkmaya çalışsam enkaz altında kalıyorum. Allah belamı vermiş galiba.
(bkz: ağlak birine dönüşmeden önceki son entryler)
