sonra alışkanlık yaptı heralde, bi daha dikiş tutturamadım.
yahu paşam anlamıyorum, madem beceremiyorsun ne demeye her bokun içinde buluyorsun kendini?
ilk kavgamı anaokulunda 'emre' diye bir çocuk vardı ona kafa atmıştım sebebini hatırlamam ama tek ayak cezası almıştım , hayatımda unutamadığım olaylardandır .
ilki miydi hatirlayamadim simdi ama kucukken amazon gibi kizdim oglanlar giciklik yapardi ben de doverdim. dovus sayilmaz ama bi keresinde arkadasim vardi kiz gozlerini portlete portlete atarlandi bana ben de carptim tokadi. oglanin bitanesi her ustune vazife olmayan durumda bana laf etiyodu bi gun sinifin arkasinda koseye sikistirip cukune bastim tekmeyi. ama korkmamis olacak ki devam etti hergele.
1.sınıfta yanımda oturan - ilk aşkım aynı zamanda- sıra arkadaşımı silgimi sürekli yere düşürdüğü için evire çevire dövmüştüm..
güçsüz erkek mi olur len döverim ben bunu hep diyerek aşkım o gün bitti..
Ilk professional dövüş deneyimim ilk dayak yeme deneyimimle aynıdır. 14 yaşındayken kavgalı olduğum uşak ve 3 arkadaşıyla karşılaşmam ile başlar ve çocukların insaflı çıkıp hepsi birden saldırmayarak teker teker üstüme gelmeleri ve ilkini hafif hasarla atlattıktan sonra ikincinin göğsüme tekmesiyle nerdeyse eksp olmamla sonuçlanacak eylemdir. daha dün gibi gözümün önündedir ve intikamını teker teker onları yakalayıp almış olmamda iyi yanıdır.
ilkokul bire giderken bir cocugun uc kere dovmustum. ilkinde cocuga kafa, ikincisinde tam g.tune bir tekme, ve ucuncusunde de gozune yumruk yedirtmistim.
çoğu hatırlanmayan deneyimlerdir. o kadar çok dövüştüm ki sözlük, artık kavga etmeye korkar oldum. şimdi, zayıf kara-kuru bi adamım. dışarıdan gören "üflesem uçar la bu." der. kısacası boy 1.75, kilo 62. lakin çocukluğumdan ergenliğimin belli bir dönemine kadar wing chun eğitimi alan biriyim (6 sene falan). hala da çalışırım. düşünün ki evde tahta adamım falan var. lakin bir gün 3 kişiyle kavga etmek durumunda kalıp üçünü de hastanelik edince karakola almışlardı beni; nasıl yaptığımı öğrenmek için. hiç bir şey söylememiştim. sonra babam gelip aldıydı beni. o da bir şey dememiş. bilmiyorum ki falan demiş. ama eve geldiğimizde aferin falan demişti.
kuzenimle yaşadığım deneyimdir. tam olarak dövüş bile sayılamaz. kuzenim kafamı duvarla birleştirmek suretiyle kavgayı son derece kısa kesmiştir. hatırladığım ilk dövüş bu :( zira o çarpmanın etkisiyle önceden dövüştümse bile unuttum.
13 yaşında, kız yüzünden birilerine diklendim. tabi ki dayak yedim. sonra yine diklendim yine dayak yedim. şanssa eğer, o kadar dayağın üstüne kızın babası, kızı almaya geldi değilse daha çok dayak yerdim ben.
bir gün evdeyim kardeşimle yaşıt amcamınoğlu çağırdı beni "abi hasan kardeşini dövüyor gel" diye, hasan'da benimle yaşıt, tabi yaşımız 14-15 falan... gittim "noluyor lan!" dedim ve hasan'a bir yumruk attım, o kadardı işte, sersemledi sarıldı bana, ittim, yere düştü.
sonra büyüdük, tabi mahalle arkadaşıydık, küsmedik falan...
sonra ben o'nun kardeşine aşık oldum.
kızla nişanlandık.
6 ay nişanlı kaldık, sonra attım nişanı işte ne bileyim.
not: lan mevzu buralara kadar nasıl geldi anlamadım amına koyim.
mahalleden biri ağzı burnu kan içinde gelmişti.büyükler ne olduğunu falan sordular."yürüyün lan gidiyoruz!" dediler.10-15 kişilik bir grup elimizde sopalar falan çoştuk aq.sanki bizansı yıkmaya gidiyoruz.gitceğimiz mahalledeki çocukları gördük onlarda kalabalık.iki grup arasında bir yürüyüş yolu var kalabalık.emir verildi koşmaya başladık.yürüyüş yolundan karşı gruba ulaşana kadar kalan bizim gruptan üç beş eli sopalı küçük çocuk.sopaları elimizden alıp güzelce dayağımızı yedik.bazıları insaflı çıktı "yeter lan bu kadar!" dedilerde bıraktılar.iyi dayak yemiştik ama kalanlarla.
ilk kavgamı hatırlamıyorum ama okulda ettiğim ilk kavgamı yazıyorum.
1. Sınıftayım yaşım 7. Çalışkan bi öğrenciydim teyzem okulda öğretmendi. 63 kişilik sınıfız. Bazıları 3 er 3 er oturuyor. Her teneffüs iki çocuk kavga ediyor. Her teneffüs amk. Ben de izliyoeum onları öyle. Arkadaşlarımla konuşuyorum. O ikisinden biriyle göz göze geldim. Anlaştık teneffüate bahçede kavga edeceğiz. Gittim bahçeye. Sokakta çocuklar arasında kavgada ikinciydim. Bunu da rahat alırdım zaten eminim. Bu piç 2 arkadaşını da almış. Öyle gelmiş bahçeye. Dayak yedim tabii ağladım falan. Acıdığından değil ama çocuksun işte ne bileyim. Beratla süleymanı çağırsam görürlerdi onlar da neyse.
Sonradan o kesiştiğim çocuk en yakın arkadaşım oldu. Çocuğa bizim futbol takımına çağırdım. Sen çok iyi kalecisin dedim. Hocalar beğendi. Tabii bayağı zaman geçti aradan. Şimdi hala devam ediyor o kaleci olarak. Beni de menajeri yapacak anlaştık * . Çeşitli sorunlarımdan bıraktım ben.
O yanında çağırdı iki çocukla da çok yakın arkadaş oldum amk. Herkeste mi böyle oluyor. ilk önce kavgalı olup sonra en yakın arkadaş olmak.
