Eskiden babam hepimizi toplar lünepark a götürürdü. Bizim için oyuncaklar kazanır, bize gazoz annemle kendine de çekirdek alırdı. Bütün yol boyunca hep konuşur, gülerdik. Tüm Masumiyetimizle yaşardık o eğlencelerimizi.
Şimdi herkes kapı duvar. Herkes hissiz ne yazık, keşke....
keşke o gün hasta olsaydım,
keşke kendime güvenmeseydim,
keşke o ribaunta çıkmasaydım...
edit: sonra ne mi oldu? sakatlandım. 8 ay yüreyemedim. tüm kariyerim 2 saniye içerisinde yok oldu. ve toparlanmam yıllarımı aldı. doktorlarıma göre bırakın bugün spor yapmamı, yürüyebiliyor olmam bile bir mucize. bunun üzerine eksi oy almak hiç önemli değil.
keşke mustafa kemal emanet ettiği memleketin şu halini görebilseydi.
edit: memleketin halinden memnun olan insanlarda var demek. demek kimileri için güllük, gülistanlık şu memleketin hali. yazık lan size, acıyorum yeminle.
keşke, hayatımın bu zamanlarının seyrini belirleyecek dönemlerimde, geçersiz ve gereksiz bir insana altı yılımı vermeseydim; zaman kaybı en büyük kayıpmış...
keşke, ideallerin bu ülkede gerçekleşmesi için sırtını dayayabileceğin bir dayın olması gerektiğini ve yukarıda verilen keşke içindeki kişiden vazgeçmem gerektiğini daha erken idrak edip üniversite sonrası yurtdışına yerleşseydim; artık çok geç...
