yaşadığımız şu maddeci dünyada kulağa çok fantastik gelen bir kelime sanırım. ben bir hayaletim kayıp bir ülkenin bilinmeyen şehrinde kimliksiz bir ruhum fazlası değil...
nasıl hayalet olduğuma yazımın ilerleyen satırlarında anlatmaya devam edeceğim. onun için en baştan başlamak gerekiyor. hayatım ofsaytla başladı, bu sebeble ofsayt osman'a yakın bulmuşumdur kendimi. kalp rahatsızlığı nedeniyle 18 aylıkken ilk façayı yemişim hayattan. pek arkadaşım yoktu ama hayallerim hep çoktu, 4-5 yaşlarında ninja kaplumbağlardan etkilenmiş hep 4 kaplumbağım olsun istemişimdir, o kadar kaplumbağyı ne yapıcaksın diye sorduklarında asit kazanına atıpgeliştiricem cevabını vermişimdir. sonraları tospaları bıraktım ve geleceğe dönüş filmi ve kemal sunal filmleri ile tanıştım. evin bahçesinde 4 tombul pille çalışan polis arabasının arkasına bağladığım ufak hoparlörü bağlayıp zaman makinası yapmaya çalıştım. ilk korkumla tanışmam bir yaz günü , annemle yolda giderken bir takım bayrağının ( bjk, gs, fb tam hatırlamıyorum )üzerime düşmesi ile oldu. o zamandan beri oluşan bu fobi sebebiyle asılı takım bayraklarının yanından geçemem. saçma bir korku sanki bayrağın tecavüzüne uğradım, elden birşey gelmiyor güçlü değilim.
ilk sevmeler hep ilkokul sıralarında başlar. benimde öyle oldu ilk aşk değildi ama bir çocuğun saf duygularını hissetmeye başladığı yıllardı. adı kevser'di sarışın mavi gözlü, çalışkan bir kızdı. hergün aldığım harçlıkla ona tost ısmarlardım, birgün o ısmarlamak istemişti ben ondan kaçmıştım böylede silik bir tiptim işte. zaten bu sevda çok uzun sürmedi çok sevdiğim şehr-i istanbuldan taşındık. başka bir şehir, başka bir hayat, başka dostluklar, sevdalar, ayrılıklar....
aşk'ı nasıl tanımlarsınız? yaşı var mıdır ?
aşk benim için yolda yürürken yahut merdiven çıkarken atılan her adımda, basamakta sevdiğimizin adını hecelemektir ve yaşı yoktur. ilk aşkla tanışmam taşındığımız şehirde başladı. onu gördüğümde bugüne dek sadece yaşamak için çarpan kalbim, onun için çarpmaya başlamıştı. ilk aşk ve kader ile tanışmam komşu kızını gördüğümde başlamıştı.tanışma süreci biraz sancılı olmuş olsada, sonunda onunla tanıştım tanıdıkça bağlandım, cümlelerim hep dilimin ucundaydılar ve ruhuna asla dökülemediler. kara gözlerinde kaybolup giderdim, gülümseyişi ruhumu ısıtırdı, gözlerindeki o parıltı bana herşeyi anlatırdı zaten. ben açılmak istediğim zamanlarda o geri adım atardı, o açılmak için adım attığında ben geri çekilirdim.
ve kader....
kader bir ağaçtır, bizler o ağacın zirvesine erşmek için, dalları kendimiz seçeriz. kader beni ona bağladı, aşık etti. aynı kader beni ondan kopardı. taşınacaklardı hemde benim geldiğim yere, şehr-i istanbul'a. herşeyin ilkini komşu kızında yaşıyordum aşkın ve gözyaşının. bu benim ikinci ofsaytımdı hayata karşı kazandığım. oda gitmek istemiyordu aa herkes gibi oda gitti. ilk defa bir kız için gözyaşı döküyordum. geriye kalan ailesinin bayram.seyran ve yılbaşlarında geliriz cümleleri olmuştu. bu boş tesellilere sardım sevgimi büyüttüm. aklımda komşu kızı vardı, balkondan yolunu gözlerdim akşamları, tek bi sokak lambası eşlik ederdi yalnızlığıma. aylar, yıllar geçti vazgeçmedim. o yıllarda tanıdım sadri alışığı ve onun canlandırdığı karakterleri kendimle özdeşleştirdim ve ikinci sevdam tiyatro oldu. belki onu unutmak içindi tiyatroya sarılışım ama, yara derindi. çevremle, ailemle paylaştım hedefimin tiyatro olduğunu hatta dizilerin final senaryolarını yazıyordum evde ( ruhsar, tatlı kaçıklar, yılan hikayesi ). boş hayaller dediler, yeteneğin yok dediler...
insanların hayallerini yıkanlar hep yakınındaki insanların olması ne acı. aslında hayatımın tek golü ailemdir, sanırım ben ya fazla hayalciyim ya onlar aşırı gerçekçi.nerde kalmıştık, yarım bir sevdanın son çeyreğindeyken, ona olan aşkım büyüyor ama umudum azalıyorken. bir gece o geldi ailesinle. kapıdaydı içeri girmediler. bir düğüne gidiyorlarmış geçerken uğramışlar sadece. bazen saniyeler ömür gibi gelir insana ve sen dua edersin tanrıya, zaman dursun hiç geçmesin o gözlerde kaybolayım dersin. sadece bana bakıp gülümsedi, gözlerindeki o ışık halen vardı.
gittiler, giderken balkona koşup son bir defa baktım ardından. arabaya bindi arka cama yapıştı ve gülümsedi son kez. gene müebbet ettim ruhumu bedenimde ve yalnızlığımla başbaşa kaldım senelerce, yeniden sevmek istedim ama hep onu aradı gözlerim. lise çokta iyi gitmedi zaten açıköğretime yatay geçiş yaptım.hayallerimi, hedeflerimi farklı yönlendirmeye çalıştım. komşu kızına olan sevdamı çevremle paylaştım yükü hafiflesin diye, onlar çocuktunuz dediler. meğer aşk ın kotası varmış +18 miş. yada onlar hiç sevmemiş. ilk işim bir elektronik tamircisinde başlamak oldu haftada 15 tl, ayda 60 tl ediyordu. ve benim hayallerim hala büyüktü, taksite girip çeyiz yapmayı düşünüyordum kendime ç. makinası, buzdolabı vs... bu düşlerin altında yatan mantık sanırım herşeyim olduğunda komşu kızını bulup evlenmekti. 2 hafta dayandım, çıraklık ağır geldi bıraktım. sonra kuzenimin oturduu yere yakın bir konfeksiyoncuda işe başladım. oda çok parlak bi gelecek getirdiği söylenemez. kız kuzenim, okul sonraları harçlık çıkarmak için yanımda çalışmak istediğini, söyledi patrona durumu açtım gelsin dedi, geldi içeri kısma geçtiler 5 dk geçmedi kuzenim kızgın bir şekilde hızlıca çekti gitti. noldu dediğimde patrona yokbirşey demişti. ama içim rahat değildi birşeyler ters gidiyordu. akşam iş çıkışı kuzenime gittim. zorda olsa asıl sorunu öğrendim. meğer şerefsiz asılmış kıza. ertesi sabah dükkana girer girmez, lavuğun gün... dediği an aydın cümlesini attığım kafayla geri sokmak oldu böylece konfeksiyon sektöründeki son günümdü.
korkularımız, hepimizin bu hayatta başına gelmesini istemediği, istemeyeceği korkuları vardır. benimkisi ise sevdiklerime adını bile yakıştıramadığım ölüm. hep isterdim ki anneannem, dedem, babaannem evlendiğim zaman düğünümde olsunlar. buda olmadı dedemin birtanesi, ben daha doğmadan göçüp gitmişti. ananem 35 sene yatalak kaldı. dedem ölene kadar sabırla, sevgiyle baktı. bir kere bile aman, of, bıktım demedi bile. gerçek aşk onlarınkiydi işte. her gidişimde ananemin tırnaklarını keserdim, beki iyi gelirde kalkar diye masaj yapardım. benim en kötü huyum sevdiklerime seni seviyorum diyememek ve bunu gösterememekti sanırım. önce dedemi kaybettik, sonra annanemi. birtek babannem kalmıştı. ona daha yakındım, daha içtendi torunlarıyla arkadaş gibiydi ona kocakarı derdi torunları, o ise şimdi boşnakça sövücem deyip pezeveng derdi. oda gitti, umutlarım azalmaya korkularım artmaya başladı. ve söz verdim kendime olurda aileme birşey olursa evlenmeyip, çekip gidicem buralardan, berduş olup bir sahilde el sallayacağım giden gemilere...
3 cü işim bir ayakkabı mağzasındaydı. bu biraz uzun soluklu oldu. bir bayan daha aldılar, beraber çalışıyorduk diğer şubede ve satılan her ayakkabıyı not düşerdik. birgün bu bayan, satılan her maldan kendimize pay düşelim. fiyatı yüksek tutup, patrona düşük gösterelim dedi. ben kabul etmedim. ancak o bunu yapmakta kararlıydı ve yaptıda, aldığı paraların yarısını bana verdi. ben ise paraları patrona götürüp verdim durumu anlattım. yüzleştirmek istedi ben istemedim. işimden oldum, başka bi ayakkabıcıya başladım. buranın patronuda tefeci, banka kredisi ve toptancıya borç sebebi ile batmak üzereydi.fazla sürmedi buradaki maceramda bırakıcaktım ve iyilik olsun diye son bir defayardım etmek istedim patrona. 30 çifte yakın ayakkabıyı çuvala doldurup köyde hafta sonu satıcaktım. kabul etti hafta sonu 10 küsür çiftini sattım. pazar akşamı, işhanına gittiğimde kapalıydı han. bende bekçiye rica ettim kalsın diye ayakkabılar, oda içeriye gel yöneticiye sor dedi. girdim sordum, sayalım dediler saydık 22 çift vardı onlar 17 çift dediler, ben direttim kavga ettim, yumruk yedim, yaka paça atıldım ardımda ayakkabılarla. eve gittim patronu aradım geldi, durumu anlattım gülüp geçti. parayı ve ayakkabıları teslim ettim bastı gitti...
hayat, yediğimiz kazıkların toplamını edindiğimiz tecrübelerden oluşturur. bir fotoğrafçıda işe başladım 4 yıl sürdü. askerlik zamanı geldiğinde, çürüğe düştüm malum sebebten dolayı. gene ofsayta kaldık iyi mi. sonra birgün sevmeye başladım yeniden müşterimdi, sohbet-muhabbet derken, aramızdaki sevgi aşka dönmeye başladı inceden. aileler tanıştı, evlilik hayalleri derken hayat düdüğünü çaldı bana ofsayt....
bir yaz gecesi gelen mesajla yıkılır tüm hayaller. kız mesajda der ki;
sen çok iyi birisin, senden öne birisi vardı hayatımda sudan bir sebeble kavga ettik ve ayrıldk. ben bir boşluktaydım ve sen girdin hayatıma doldurdun o boşluğu. şimdi ise o geri döndü beni arıyor, görüşmek istiyor, yeniden başlamak istiyor. seni aldatmak istemiyorum, ama onu seviyorum. ayrılalım. lütfen beni bir daha arama..
siz hiç ölümü düşündünüz mü? ben o gece düşündüm. boş gözlerle dakikalarca ekrana baktıktan sonra. balkona çıkıp uzun uzun sordum ne olacak şimdi diye. iç ses cevap verdi iki yolun var. ilki en kolayı kat 4, beton zemin ölme ihtimalin yüksek. dünyadaki acıların diner ancak diğer tarafta çekeceğin acılar muamma. sen öldüğünle, o sevdiğinle kalıcak. anan baban ağlayacak unutulup gideceksin. adının başına rahmetli sıfatı yerleşecek, sesin, ismin unutulacak senesi gelince duvarda donuk bir resim olarak kalacaksın. ya ikinci yol diye sorum. bak o en zoru dedi iç ses, yaşamak sevdiklerinle inadına yaşamak ve engelleri aşmak. bu hayata bir defa geliyoruz oda sadece kendimiz için yaşayıp gidiyoruz. sende öyle yap sevdiklerin için ölme, ölün kimseye bişey getirmez onlar için yaşa. bende ikinci yolu seçtim yaşamayı. gene tozlu geçmişe, kül olmuş sevdama döndüm beni terkedip gitsede ihanet etmemiş ilk aşkıma komşu kızına. seneler sonra birgün çıkageldi ailesinle. seneler onu değiştirmiş beni unutturmuş belli ki, gözlerindeki o parıltı donuk bir görüntüye çoktan bırakmıştı. komşu kızı değildide, başka biriydi gene konuşmadık bu sefer elinden düşürmediği cep telefonuyla meşguldü sadece. sevmekten vazgeçemedim, başkasınıda sevemedim derken geçti seneler ruhum özgür kalmalıydı, telefonunu buldum bir mesaj ile herşeyi yazdım ona onu sevdiğimi anlattım, aradı o gece beni açmadım telefonu çünki amacım sadece ruhumu özgür kılmaktı hepsi bu. lakin, öğrendim ki evlenmiş. evlenmesi dokunmadı fazla ama akrabası ile evlenmesi koydu bana. genede mutlu olsun dedim içimden...
insanların birbirlerini tanırken yanlış yaptığı şey bedenlere önem vermesi. bu hayatta bedenler sadece birer araçtan ibarettir, tüm güzelliklerin bir arada toplandığı ise amaç olan ruh tur. zamanı paylaşmak, ruha kulak vermek, duygu, düşünce, fikirleri konuşmak, anlamak gerekirken maddeci dünyanın kuralları arasında mutsuzluğa mahkum edildik. ruhları hep kalıplara koymaya, başka bedenlere sığrdırmaya çalıştık. hepimizin yaşantısı, hayata bakışı, fikir ve düşünceleri farklı ama ortak noktada buluştuğumuz tek şey hissettiğimiz acılarımız.
ben vasat bi yazar, kimliksiz bir ruhum. kendi çölümde kaybolmuş, o gemiyi bekleyen limanım. her bayram, seyran, yılbaşı ve özel günlerde bazı değerleri hatırlatmaya devam edeceğim, gayem nickaltı populerliği yahut, karma denen saçmalık değil. taa ki buradakiler birbirlerine bu mesajları yazmaya başlayana kadar. taa ki o şişmiş egolarımızı bitirene kadar. taa ki neye inandığımızın, neyi sevdiğimizin değilde ne kadar insan olduğumuzu, hakedip haketmediğimizi anlayana kadar devam edeceğim. özelden rahatsız edildiğine inananlar engelle butonu yakınınızda çünki ben göndermeye devam edeceğim. özelden sevgi ve saygılarını sunanlar, insan gibi dostça eleştirenler baştacısınız ve lütfen bundan sonra olumsuz eleştiriler dışında nickaltıma hiçbirşey yazmayın. sizlerin dostluğu, samimiyeti nickaltına dökülen yazılarla değil özelden gönderdiğiniz o cümlelerle bakidir. sizlerle paylaştığım bu yazıya + oy vermeyin, bunu oy için değil dostlarımla duygu, düşünce ve gecemi paylaşmak için yazdım.
bir yazarı, insan kılan karması, ulupuanı, top 10,20 lerde 1 ci olması değildir. düşünceleridir, saygısıdır, fikirleridir. yazımı tamamen okuyan, yarısında bırakan, eksi veren, eh işte diyen, beğenen, beğenmeyen, zırvaladı diyen, yarısında çıktım deyip bayat espiri yapan herkese teşekkürler ve saygılar diler bu hayalet...
17 ocak 1988 de iskenderun SSK da dünyaya geldi. beş kardeşin en küçüğüydü.. iş emekçi bir babası, ev hanımı fedakar bir annesi vardı..mutlu mesut bi çocuktu..ilk gençlik yıllarına kadar doğduğu kasabada yaşadı..sonra üniversiteyi kazandı bok var gibi bursa'ya geldi ve 6 yıldır bursa'da çile doldurmakta..
alkolik bir babanın sebep olduğu sorunlu bir ailede büyümüş bence kişisel gelişim evrelerini tam bitirememiş bir yazarım.
çocukluğum babamın terörüne maruz kalarak geçti. babam belki dövmedi daha kötü babaların var olduğunu tecrübelerimle biliyorum ancak işittiğim hakaretler ve karakterimin sürekli ezilmeye çalışılması beni mahvetti.
nedense bana göre başarılı bir eğitim hayatım oldu. bu neden annem olabilir. kendiside babamın teröründen bolca nasibini aldı hatta bizden çok belkide. annem eğitimimi çok önemsememi sağladı.
şimdi bir devlet kurumunda mühendis olarak çalışıyorum.
hayatın bana biçtiği rolleri oynuyorum.umarım senarist rolümü hemen bitirmez. yeni tat almaya başlıyorum hayattan.
hayatım hep çalışmak ile başarmakla geçti.
allah bazı kıskananları kahretmesin ama, onların nazarlı gözleri yüzünden çok karlı işler kaybettim.
yani misal 20 milyar kar yapacakken, kıskanıyorlar diye 5 milyara bile bile düşürdüm oranı.
şu an evlenilmek istenen erkek statüsünde olduğum halde, düşünün ki ortalık da güvenilecek bir bayan olmadığı için hala bu yaşa geldim bekarım. allah bu millete akıl ihsan etsin.
aslen türk'üm.
yani ne kürt ne laz ne çerkez ne bilmem ne değilim. alevi de değilim.
olduğum şeyi severim. türksem türküm. ama kürtleri de severim. çok arkadaşım var. haklarını göz ardı edemem.
sevilen sayılan örnek biriyimdir. şerefli ciddi ağır başlı çalışkanımdır. üstüme tanımam. hava civa adam sevmem.
bana yalan işlemez misal, hemen anlarım.
hayatımda annemi pek sevemedim. babam üstteki dediğim sıfatlara uygun diye onu hep sevdim. samimi biriydi.
ama annem başımın tacıdır o başka.
işim iş, param huzurum var. ergenlere tavsiyem sözlük de hayat yok, karı kız iş de yok. olsa 2 günlük zevk.
çıkın gidin de işinizi elinize alın gelin benim gibi yazın. yoksa çok çekersiniz bu hayatta.
Hayat istemsiz dünyaya gelmenin bedelidir zaten...
Asker bir babanın ilk çocuğundan sonraki ikinci çocukları olacaktık. Annemin sorunlu bir hamilelik süreci ve ikiz bebek beklemesi tabi ki 25 yıl önceden bahsediyoruz,Allah'ın Karsın'da oturmak zorunda olan bir aile... Hamileliğin 7.ayında erken doğum ile o bölgedeki askeri hastaneye yatışı ile ikizim olan canlıyı hiç göremeden onun ölmesi benim aylarca hastane yaşam savaşım... derken hayat ilerler sen büyürsün aslında dünyada'ki büyüyen herkes gibi iyi yada kötü... Derken 18.yaşına gelirsin doğuda bir yerdesindir 3 kardeş bir okul aile derken zayıflama kusma baş dönmesi boğaz ağrısı bir hastane serüveni başlar.sürekli bir test yapılır yapılan alınan sonuçlar da grip olabilir tanısı ile kocaman bir rapor...( kanser hastalığını yaşamış insanlar bilir ki kendini çok kötü bir biçimde kamufle eder bu illet sen acaba mı dersin sonuçlar temiz çıkar rahatlarsın ama daha kötüye gidersin gidersin en sonunda dayanamazsın.)Derken Ankara'da Türkiye şartlarında ki en büyük askeri hastaneye gidilir Ailecek ama zaten iyiyim ya dersin sonra gezeriz dersin.Bir test yapılır bir tane daha bir doktor aileni alır odaya 2.evre lenfoma acil tedavi şart hastane süreci başlar.
O kadar kötü insan var iken sen ve senin gibi onlarca yüzlerce çocukla aynı yerde olursun.Belki şanslı bir şekilde en iyi hastaneleri seçme hakkımız olmuştur.Ama sadece ama ne hastalık olmalı ne hastane seçme hakkımız ne doktor ne rapor hiç bir şey olmamalı her şey en normali olmalıydı ama olamadı... uzun bir süreç bu ben zannederdim ki ilaç alıp hemen hastalık bitecek. Ama öyle değilmiş çok acı.
Hastane süreçleri yaşayana başkadır aileye başkadır. Ailemin parası olmasa farklı yerdeydim ama tek isteğim sağlık bakanı olmak bir gün.. bir kanser hastası insana özelde 1 saatte test imkanı var iken devlet hastanesinde 3 ay içinde tomografi denmesi yazık günah o insanlara.. Kimsede bana ama bu dünyada acı çekmek diğer dünyada cennetliktir demesin lütfen demesin. Ben ya da başka kimse bu dünyada Acı çekmeden yaşamanı sürdürmeli. Ama ya diğer dünyada cennetliktir demesin.. demesin işte o dünya emin olun hiç bir kanser hastasının umurunda değil. Bir gün Löseve yardım etme ziyareti ile gitmiştik ailemle gizem 4 yaşında gizem kanser hastası gizem için tomografi 4 ay sonraya gün verilmiş gizem 2 ay içinde öldü. Bu ülkede yapılması en mühim şey özel sağlık sigortasıdır 2 tane özel sağlık sigortanız var ise şanslısınız o şanslı insanlardanım. Zamanla büyüdük herkes gibi derken yaş 25 oldu sağlık düzeldi ama bu sefer basit bir böbrek ağrısı yüzlerce test tomografi ıvp aklınıza gelecek her türlü test bekleme süremiz 15 gün o her şey yine aklımın kanımın içinde ya devam ya tamam durumundayız. Kader inşallah güzel yazılar yazar...
Kimse üzülmeyi hak etmez bir kere doğduğumuz dünya da normal yaşamak en büyük hakkımız..
Hasta olmuş insanlara yardım etmek çok güzel bir davranış olmalı benim için 50 metre ile Cami yapmaktan da camilerin gül suyu ile yıkanmasından da her yere okul açmaktan da bunların hepsinden de her yere park dikmekten de daha önemli...
bitirmem gereken bir ömür var uzun bir ömür içine 3 çocuk bir evlilik sığacak kadar uzun.. Ve bazen dua ederiz bazen görmezden geliriz bazen duymayız onları,bazen duymak istemeyiz bazen elimizden bir şey gelmez... Birileri sebepsizce çare ararken birileri bambaşka şeyler yaparken hayat çok garip.
Hayatlarımızda hasta olmadan yaşamak umudu ile. en önemlisi sağlık...
seksenlerin ikinci yarısı başladıktan kısa bir süre sonra bir kış günü şişli etfal hastanesi'nde doğmuşum.
5 yaşına geldiğimde kıçıma şaplak atan, canımı yakan o kadını bulmak için girişimlerimi hızlandırdım ve bronşitim nedeniyle 6 yaşında tekrar gittiğimiz şişli etfal'de o kadını bularak intikamımı aldım(ben de onun kıçına şaplak attım).
şimdi de ömür doldurmak için sadece yaşıyorum 6 yaşımdan beri amaçsız bir şekilde.
nasıl hikâye ama? biyografimi yazsalar, not kağıdı yeterli olurdu sanırım. yaşatıyorlar şimdi hiç yoktan yere, sayfalarca böyle sayın tanrı'nın, emriyle.
