Ekmek aldıktan sonra recep tayyip erdoğan bi tane siyah minivandan inmiş, etrafında korumalar var bende gidip elini öptüm, hoşgeldiniz, nasılsınız falan diyom, sonra eve yürüme gidiyorum ama bi anda evdeyim evde atatürk tablosu varmış, tablodan beri benle konuşuyo, ama ne dediğini anlamıyorum, işaret yapıyorum anlamıyorum diye. En ilginci bu benim.
Kedim kuş oluyor ve benden kaçıyordu yakalamaya çalışıyorum yok yakalayamıyorum. Sonra bir anda tekrar kuştan kediye dönüştüğünü gördüm. Anlamı ne acabaajdjdjf.
Bir de rüyamda güzel olduğumu düşünen bir kadın bana özel bir tatlı kahve yapıyordu..
çocukluğumun büyük bir kısmı köydeki evde dedem ve babaannemle geçti. dolayısıyla bilinçaltımın odaları hep bu köydeki anılarla doludur. ara ara rüyama girer bu ev. hatta alakalı alakasız çoğu rüyamın mekanı hep bu evdir.
geçen gece bazı işlerim vardı. geç saate kadar onlarla uğraştım. hava da çok sıcak bir gram uykum yoktu ama yine de gözlerimin sızısından yatağa attım kendimi. dediğim gibi zerre uykum yok. tavana bakıp bir şeyler düşünüyorum. derken ne ara uyudum ben de bilmiyorum ama kendimi birden köydeki evin önünde buldum. hava karanlık ve çocukken oturduğumuz odadaki lambanın ışığı dışarı vuruyordu. perdeler çekili olduğu için içerisini göremiyordum. her şey öyle net ki rüya olduğunu dahi anlayamıyorum sadece tuhaf bir durumun içindeyim bunun farkındayım. pencereye biraz daha baktığımda hafif bir aralık olduğunu gördüm. hani perde koltuktan dolayı katlanır da hafif bir boşluk olur ya onun gibi. dur dedim içeri bakayım. yavaş yavaş yaklaşıyorum ama yaklaştıkça içimdeki sıkıntı artıyor. yaklaştım ve o ufak boşluktan içeri baktım. rahmetli dedem koltuğuna oturmuş yüzündeki o her zaman olan hafif tebessümle televizyon izliyor. babaannem sobanın önüne oturmuş sırtı bana dönük bir şeylerle uğraşıyor. ve benim 8 yaşımdaki halim başını babaannemin dizine koymuş televizyon izliyor. içime bir mutluluk bir serinleme doldu o an. bir müddet izledim evin içini. sonra ürpertici bir şey oldu. benim çocuk halim gözlerini birden bana dikti ve babaanneme beni göstermeye başladı. o korkuyla birden uyandım ve uzun süre gerçekle rüyayı ayırt edemedim. kendime gelmem uzun zaman aldı. hayatımda gördüğüm en gerçekçi rüyaydı.
boş bir arazi de 30 40 tane yaşlı dedenin şort ve atletle hunharca koşu yarışı yaptığını görmüştüm. kahkaha atarak uyandıydım. ne zaman aklıma gelse tuhaf geliyor. bide korkunçlu bir rüyam varda onu anlatamam annem hep derki kötü rüyalar anlatılmaz.
bi caminin ikinci katındayım. arkamda kocaman bi ordu, komutan falan olsam gerek. neyse karşımda da benimki kadar bi ordu var. benim olduğum taraf piyade hep. karşı taraf süvarilerle gelmiş.
savaş başlıyor vuruyor, vuruluyor; ölüyor, öldürüyoruz derken. karşıma bi düşman geliyor. sanki savaş bi anda duruyor herkesin gözü bizim üzerimizde.
ufak bi debeleşmenin ardından ben buna bi oyunlar yapıyor, caminin birinci katına fırlatıyorum. ama sanki bir uçurumdan düşüyor adam. uzun uzun düşüyor. millet kılıcı kalkanı bırakmış, attan inmiş adamın düşüşünü izliyor derken; bu caminin avizeden sekip yere yapışıyor. içimde derin bir “hassiktiiiiiir” dışımda zafer nidaları. karşı taraf teslim olmuş gibi tam çıkaramıyorum.
derken karşı tarafın içlerine doğru muzaffer bir edayla ilerlerken arka sıralarda bunların kraliçeleri duruyor. kaderine teslim olmuş bir ifadeyle, yenildiğini kabul ettiğini ve merhamet beklediğini atını bana hediye ederek gösteriyor. ben de kabul ediyorum.
sonrası blur biraz ama sanırım ikimizinde ülkesini tehdit eden ortak bi düşmanın varlığından bahsediyoruz. ben konuşmanın ardından kraliçenin hediye ettiği ata binip tek başıma düşmana yürüyorum.
tam ikinci kattan merdivenlere çıkan kapıdan geçerken uyanıyorum.
ha bi de efsane bi kılıcım var üzerinde arapça işlemeler var, parıl parıl parıldıyor falan.
anlatsam roman olur lan. hollywood'a göndersem 200 milyondolarlık yatırım yaparlar filmi için.
Japonya'da zemin kattaki bir evde misafirim. Japon kızlar bana bir şeyler ikram ediyor, saygılı ve güler yüzlüler. ama rüyayı öyle bir görüyorum ki bildiğin film izler gibi izliyorum. neyse, sonra siren sesleri gibi korkunç bir ses duyuluyor, uyurken adrenalin hormonunu gerçekten hissettim, herkes dışarı bakıyor, korkuyorlar, bağırıyorlar falan, ben de bakıyorum, koskocaman şehirdeki insanların üstüne kara bulutlar çökmüş, şehir tam bir kaos ortamı, insanlar bağırıyor, kaçışıyor, vuruluyor, düşüyor, ölüyor… bakıyorum, kocaman bir zeplin şehrin üzerinden uçuyor. içinde askerler insanlara ateş ediyorlar, ben “camdan atlıyorum” diyorum, kızlar bana bağırıp bir şeyler söylüyor, sonra atlayıp koşmaya başlıyorum, ama yüreğim ağzımda, şehirdeki telaşı çok güzel çekmiş yönetmen.* neyse, karşıya ulaşmaya çalışıyorum ben, bu sırada arkamdan ateş ediyorlar tabii. sirenler çalmaya devam ediyor ve sırtımdan birkaç kez vuruluyorum, ama o acıyı gerçek gibi hissettim lan.. resmen sırtım kasıldı, uyuştu, ısındı falan.. sonra insanlar bana bağırıyorlar, ben hala sürünerek ulaşmaya çalışıyorum, derken ayağa kalkıp son bir çabayla koşup sahile ulaşıyorum.
kıyıda bir gemi var beni bekliyor. gemiye girmek için aşağı doğru bir merdiven var, merdivenin bitiminde bir kapı. bir kadın var, yanımda durup bana bakarak bir şeyler söylüyor, ben yürürken zorlanıyorum ama koluma girip yürümeme yardım etmek yerine o sadece yanımda durup bana bundan sonraki hayatımla ilgili bazı koşullar sunuyor, beni gemide tedavi etmek, iyileştirmek için gereken koşullar. 7 ile ilgili bir şey hatırlıyorum ama ne olduğunu kestiremiyorum şu an. adımı söylüyor kadın, güç bela merdivenden inip kapıyı açıyorum, o beyaz ışık… derken kapı kapanıyor. geminin içindeyim. panoramik cam pencerelerden sahil manzarası görülüyor, güneşli bir ikindi vakti. ben iyi hissediyorum, ayağa kalkıp etrafa bakıyorum. yoğun bir çalışmanın olduğu bir salondayım. bir sürü bilgisayar, bilgisayarların başında kulaklıklı mikrofonlu kadınlar, adamlar, sanki atom bombası komuta edecek bir çağrı merkezi gibi. bana bakıyorlar, “biz de senin gelmeni bekliyorduk..” diyorlar, ben şaşkınlıktan donup kalıyorum, oradakilere sorular sormak istiyorum, “bu karmaşanın sebebi sizler misiniz” gibisinden bir şeyler. ama soramıyorum.
rüyanın devamında ne oluyor acaba. hala merak ediyorum. yatıp uyusam devamını görür müyüm ki?
Ben karabasanları anlatayım beyler 2 gün üstüste aynı rüyayı gördüm bir kadın var bembeyaz elbise giyinmiş ben gece yolda yürürken inşaat halinde bir evin ikinci katından çıkıp çığlık atıyor bende sıçıyorum üçüncü günse bir apartman dairesinin bodrum katına giriyorum sabah vakti evin bodrum ev gibi eski eşyalar var karşımda bir kanepe var tam oraya giderken birden karşıma çıktı aynı kevaşe beyler ciddi söylüyorum rüyamda karabasana osmanlı tokadı çaktım bu amele sümüğü gibi yere yapıştı bende uyandım.
küçüklüğümden beri değişik varyasyonlarda gördüğüm kabus. aile bireylerimin 'kopya'sını görüyorum.
mesela annemle mutfakta konuşuyorum, sonra salona gittiğimde annemin koltukta oturduğunu görüyorum. diğeri de salona geliyor ve ben, annem ve annem karşı karşıya kalıyoruz. hangisi gerçek bilemiyorum.
bu kabusu küçüklüğümden beri görüyorum. psikolojik açıklamasını da bulamadım.
çocukken bizim eve çok misafir gelirdi.
istanbula yeni gelmişiz, zaten kalabalık yaşardık annem ananem dayım yengem diğer dayım, annanemin o sıra kocasından şiddet gördüğü için bize sığınan kardeşi ve büyük çocukları filan bayaa kalabalığız yani.
bir de misafir eksik olmuyor. binada alevi dedesi var zaten haftanın 2-3 günü karısını kızını alıp bize geliyor saatlerce çay içiyoruz. muhabbet sohbet.
diğer akrabalar geliyor ara ara.
ben de o zamanlar çok severim misafiri. e çocuğuz bizde mihman şahımerdan alidir denince kafa otomatikman bunu öyle sanıyor.
şimdi olduğu gibi demiyoruz ki: ulan böyle şahımerdan ali mi olur, bir gelip akşama kadar kalkmıyor tüm işler kalıyor bu ne düşüncesizlik :D
işte bir gece rüya gördüm, ananem evin kapısının önündeki ayakkabılıkta bir şeylerle uğraşıyor elinde garip bir şey var. ne olduğunu soruyorum. bir kuru kafa gösteriyor bana.
oğlum diyor sakın kimseye söyleme, bu dedenin başı.
eğer evimize çok şükür bu kadar misafir geliyorsa, misafirimiz eksik olmuyorsa bu baş sayesinde. ölse de evimizden elini çekmedi diyor saklıyor onu.
bende o an o başa karşı hem korku hem de minnet hissini resmen yaşadım.
ya aslında en ilginci bu değil. ben çok rüya görürüm ama şimdi bunu anlatmak istedim. çünkü direkt aklıma bu geldi vardır bir anlamı
5 yaşlarında şeytan gibi küçük bi kız beni çorak bi yerde kovalıyodu aq kızı sabaha kadar yatamadım o gün. Bi kere de lisedeyken dayımla matematik çalıştığımı gördüm bir hafta sonra gerçekten de çalıştık.
