Hamd olsun hiç maddi sıkıntı çekmedim bu yaşıma kadar. Kendi ailem kadar rahmetli eşim de varlıklıydı.
Bu yüzden fakir birini görünce hiç dayanamıyorum, elimde ki avcumdakinin hepsini vermek istiyorum.
Bu iyi niyetimi çok istismar eden oldu. Canları sağ olsun.
Rizki veren allah. Rabbim kimseyi kimseye muhtaç etmesin.
Bilmem sayılır mı. Bigün askerdeyken sivil hastaneye yattım. 1 gece de olsa dinlenirim dedim. Zaten 15 saat uyudum. Akşam yemek geldi. Çatal kaşık yok yanında. Hijyenden ötürü herkes çatal kaşığını kendisi getiriyor dediler. Benim öyle bir imkanım yoktu. Karnım da aç. Neyseki yemeğin yanında mandalina vardı. Mandalinanın kabuğunu kaşık şeklinde soyup kaşık yaptım kendime. Gelen sulu yemeği öyle yemiştim. Bu da benim fakirlik/yokluk anımdır.
birgün yine fakirim, kafam çok bozuk. psikiyatra gidip rahatlamak istedim. adamın muayenehanesine girdim ve bir yere oturdum. sekreter geldi dedi ki ;
- muayene ücretini peşin alıyoruz.
kaç lira ? dedim.
- 100 lra dedi. zamanın çok büyük parasıydı o 100 tl. dedim ki ; 5 dakikaya geliirim alt katta birine uğramam lazım. indim ve o iniş. kaçtım oradan. 100 lirayı vermeyince iyileşmiştim. bir şeyim kalmadı şükür.
1. Sınıfa yeni başlamıştım. Sınıfça herkes pikniğe gidiyordu. Ben bizimkilere dememiştim nasılsa gidemem diye. Durumumuz kötü diye de değil. Başka ailevi sorunlardan dolayı neyse sabahın köründe birden uyandırılıp, üstüm başım giydirilip, elime kek poğaça tabağı verilip kucağa alınarak servise bindirildim. Ne oldu ne bitti anlamadım. Öyle bir donukluk geldi ki ormana varınca jetonum düştü. Hayır öyle alık bir çocuk da değildim. Önceden parasını verip, kendi kafasına göre iş yapmışlar. Bana da kimse bir şey dememiş. O arabaya binene kadar üzülmüştüm be gidemiyorum diye. işte gerçekten aile evi kader ya. Şu yaşa geldim neye nasıl tepki vereceğimi bilmiyorum bu puştlar yüzünden.
2014 senesinde iki gözümde de ödem oluştu. Bedenimde korkunç ağrılar. Yalnızca biraz ışık görüyorum biraz da renkleri ve zor hareket ediyorum.
Eşim izin alamadığı için işten istifa etmiş. Ailesi ilgilenmiyor bizimle. Hatta babası işsizlik maaşıyla fatura ödetmişti eşime o ara. Annemler soğuk yapıyor onların rızası olmadan evlendim diye. Her şey üstümüze üstümüze geliyor anlayacağınız.
Ne yesem kusuyorum o ara. Evde de bir şey yok. Eşim o zamanlar 3 liraydı sanırım aç bitir sosislerden alıp salçayla pişirmişti. Oturduk yemeğin başına bir güzel yedim. Meğer bütün sosisleri yemişim. Eşim aç kaldı. Zaten o altı ayda onar kilo vermişizdir eşimle.
Neyse annem dayanamadı geldi bir gün. Biraz para verdi. Dönmek zorundaydı. Allah'ın işi ya Eşim bir ek iş yapıyordu oradan toplu para geldi. Sonra izmir'e gittik ve orada hastaneye yatırıldım. istanbul'da hastanelerde yatacak yer yoktu o ara inanın. Biraz da korkuyorlardı sanırım. Çünkü tahlil sonuçlarımdan, mr'lardan vs. Bulamamışlardı nasıl o hale geldiğimi.
ilk kiz arkadasim dogum gununde nat geonun sinirli sayida urettigi bir dergisini istemisti. yasca biraz kucuk oldugumdan, haftalik harcligimin tamami derginin fiyatina denk geliyordu. bir hafta okulda ac ac gezdim ama o mutlulugu gormeye degerdi.
üniversite ikinci sınıftayız .ramazan ayı kantine indim,ezanı bekliyorum arkadaşlarla. montun cebinde evden getirdiğim pide var. şansıma da o gün harbi güzel bir kız kesmeye başlamasın mı ? o anda ezan okundu,ben pideyi çıkardığım anda kız masadan kalktı gitti bir hışımla.
ahanda fakirlik işte tam da bu olm dedim kendi kendime *
Bu daha çok garibanlığa girse de, yaklaşık 2 hafta evvel cuma günü eve girip yattığım hasta yatağında cuma akşam suyum ve yiyeceğim bitti, param da alacak halim de yoktu. Cumartesi yatan kredim aklıma geldi pazar sabahı ama 1.5 günü aç ve susuz geçiren bünye pazar öğlene doğru son güçle abidinpaşa ziraate yola çıkar. Yolda şişmanlık vaazı için tosun dur diyen taksiciye 1.5 gündür ağzıma ne bir lokma ekmek ne bir yudum su girdi bas siktir git diye sövülür, tıfıl taksici tersleşince 1.96lik bünye üzerine sürülür, taksici geri basar ve kredi çekilip eve sokakta koca bir yemek söylenir. Cumadan pazartesiye 1 paketle çıkan bünye 2 günden sonra ilk defa rahat uyur.
22 yaşımdayken kız arkadaşıma doğum gününe özel bir hediye almak istiyordum. O akşam beraber dışarı çıktık, avm ye gittik. Çanta tutkunu bir kız olduğu için, aklımdan çanta almak geçiyordu. Rengârenk mağazaların vitrinlerini izlerken onun gözleri vakko mağazasının vitrininde ki bir çantaya takılıp kaldı. Bir anda göz göze geldik ve o anda bana bunu al der gözlerle baktı. Mağazaya girdik ürünü satıcıya gösterip bunu hediye paketi yapmasını söyleyip kasaya geçtiğimde çantanınn fiyatının 1250 lira olduğunu öğrenince donup kaldım. Bu o zamanlar bir asgari ücretten bile fazlaydı. Hem üzerimde o kadar para yoktu, hemde bu kadar ödeyemezdim. Vazgeçtim, almak istemiyorum diyerek geri döndüm onun yanına gittim. Donuk bir sesle "sana bunu alamam sibel çok pahalı" dedim. Döndük gittik, yemek yedik evine bıraktım onu. Çok farklı bir gündü...
