Kavga ettik annemle. kalbimi kırdı, bir laf etti alındım. Birkaç gün tavır koydum. O bana yakın davranmaya başladı ama ben tavırlıydım işte.
Benimle guzel dille konuşurkenki ona umarsamıyorçasına bakışlarım, bana guzel gozlerle bakarken, benim ona soğuk bakışlar atmalarım aklıma geldi. Daha sonra babasını daha yeni, 3-5 ay önce kaybedişi, babamdan yana mutsuz olması, şu an aslında ne kadar yalnız olduğunun farkına varmam...
Evet dediği ağırdı tavır koymakta haklıydım belki de. Ama anne işte yürek dayanmıyor nasıl tavır alabilirsin ki.
Kendimden tiksindim böyle yaptığım için. Ağladım. Henüz yatmıştık. Odasına gidip yanağına bir opucuk kondurdum. Hayırdır? Dedi. Bir şey demeden odama doğru yurumeye basladım.
Batu?...
Bir şey demedim yine odama geldim ve kafamı yastığa koydum.
Mutlu olmuştur heralde. Bunun bilinciyle ben de güzel uyuyacağım.
dün gece rüyamda abimin 2 yaşındaki oğlunun öldüğünü gördüm. rüyamda çok soğukkanlıydım. uyandım ve bi süre kendime gelemedim. sonradan da bi süre ağladım "oh be rüyaymış" diye.
15-20 dk sonra yengemle el ele kapıya gelen yeğenimi görünce çok tuhaf oldum. tekrar ağlamamak için kendimi zor tuttum. "hala! hala attiii" diyordu.
halan kurban olsun sana aşkım. minik meleğim benim.
Ağlamak için gözden yaş mı akmalı?
Dudaklar gülerken, insan ağlayamaz mı?
Sevmek için güzele mi bakmalı?
Çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı?
